Voeding en sport, gelukkig is het heel wat anders dan sportvoeding dat toch vooral uit preparaten bestaat, en poeders die in teveel melk opgelost dienen te worden. De energierepen en -drankjes die meer en meer op de markt verschijnen kunnen ook niet echt tevreden stemmen.
Sporters eten natuurlijk wel, en menigeen doet dat op geheel eigen wijze.

De bokser wordt al sinds jaar en dag op dieet gezet. Het is beter een stevige jongen in een lagere gewichtsklasse te zijn, dan onderaan in een hogere klasse te bengelen.
Om dat te bereiken worden vooral koolhydraat-arme diëten gevolgd. Vruchtensappen en verse groenten; geen aardappelen, rijst of couscous. Een beetje vis, weinig tot geen vlees. Totdat een wedstrijd in't vizier komt. Dan worden er enorme doses 'agressief-makers' aan de voeding toegevoegd: rood vlees. Steak Tartaar, five second steak oftewel biefstukken die alleen maar even in olie geschroeid worden. Rauw vlees als ontbijt, lunch en avondeten, en dat een week, ja, soms zelfs twee weken lang !
Het is onderzocht en een dergelijk carnivorische wijze van voedselvoorziening zou daadwerkelijk het gewenste effect bij de prijsvechter opleveren. Of de invloed op de psyche der pugilisten voor en na de voorbereiding ook werd geobserveerd, is niet bekend. Het feit dat oud-kampioen Tyson niet alleen uitstraalde dat hij zijn opponent wel kon opvreten, maar echt aan het oor van Evander Holyfield begon te knabbelen, geeft te denken.

Wielrenners kennen de 'honger-ram'. Tijdens de wedstrijd heeft de sporter nagelaten afdoende te eten, en als het signaal 'Honger' doorkomt, is het al te laat: het lichaam is uitgeput, de cyclist komt 'de man met de hamer' tegen, 'plafonneert' zogezegd, en 'ontploft'. Op tragische wijze verliest hij de wedstrijd, soms luttele kilometers voor de meet.
Aan het begin van de etappe loopt de renner dat gevaar niet. Drie uur voor aanvang wordt er flink 'ontbeten'. Volgens de overlevering eten deze topsporters kilo's aan pasta !
-"Haha, wie van jullie heeft verteld dat we elke ochtend 3 kilo pasta eten ?", lacht Jens Voigt in een interview op het Duitse net:"Dwaas ! Waar zou ik het moeten laten ? Pasta, we eten het nog wel eens, maar de tijden dat een renner drie weken lang alleen maar dat goedje at, tot het hem in Parijs de neus weer uitkwam, die zijn echt voorbij hoor. Denken jullie nou echt dat de ploeg een diëtist in dienst heeft en dat die ons elke dag pasta met gehaktballen voor zou zetten, hahaha."
Toch is deze mythe hardnekkig. Het werd weer veelvuldig aangehaald tijdens de zojuist beëindigde Giro d'Italia.

De conclusie dringt zich reeds op, dat sporters niet voor hun lol eten. Enkelingen spelen echter wel degelijk met eten.


 

Oud-wielrenner Dirk de Wolf, vermaard 'Flandrien', een 'stoemper' op de fiets die in 1990 de Druivenkoers wist te winnen, kijkt als gastcommentator naar de Tour de France, waar de Italiaan Nardello zwaar in het verband zit na een valpartij eerder in de week.
- "Ik gebruikte peper bij schaafwonden. Dat heb ik geleerd van een beenhouwer. Kijk, het pikt wel een beetje, maar het helpt echt. Gewone peper uit zo een bus, nie van dat groffe uit n'n een molen. De wond droogt mooi snel zo. In een kwartiertje, al moet ge er wel zo' een desinfecterend vod bijhouden om wat te deppen. Het voordeel is dat ge gewoon te bed kan, en uw koersbroek kan aan trekken. Want dat plakt nie aan uwe wond. Ik geloof nie dat het navolging heeft gevonden in het peloton. Maar voor mij, het werkte gans goe."

Wielrenners staan (helaas) wat al te nadrukkelijk bekend als dopingzondaars. Het eten van de verboden vrucht, zeg maar. Net als bij Adam en Eva maakt het niet uit of er een enkel hapje of de hele appel verorberd wordt: een cyclist wordt gebrandmerkt als hij over de schreef gaat, of het nu een neusspray dan wel anti-griepine, of amfetaminen, dierlijke hormonen of epo betreft. Of... cola !
Eind jaren tachtig werd de roemruchte sponsor Perrier, het kogelflesje met bronwater dat op en rond elke finishlijn van de Tour te vinden was, vervangen voor de softdrink. Na schroeiende bergetappes dronken de matadoren flink. Waarmee ze de dopingreglementen overtraden ! Er bestaat dus toch gerechtigheid…

Van Richard Witschge is bekend dat hij van wijn houdt. Zijn seizoenen in Barcelona en Bordeaux hebben de ondeugende Mokummer de verlokkingen van de fijnproever leren doorgronden. Na een rampjaar waarin Coach Adriaanse hem niet zag staan, en het personeel van Le Garage des te meer, verlaat de balvirtuoos nu met opgeheven hoofd de Arena. Maar waar gaat hij naar toe ? Als er gerechtigheid in het voetbal bestaat, verhuist de familie Witschge naar Auxerre en de geneugten van de Bourgogne. Trainer Guy Roux zwaait al bijna een halve eeuw de scepter bij de club. Een unicum.
Zelf zegt hij dat hij echt elke wijnkelder van de Chablis van binnen kent. Kenners van 'het spelletje' fluisteren dat Le Boss zelfs meer verstand heeft van caves, dan van counters of corners. Misschien is het maar een roddel, en misschien past Witschge niet in het Abbé Deschamps-stadion, maar het idee heeft wel wat. Toch ?
 

Het ergste wat er met wijn kan gebeuren, is kurk. Zo blind als Vrouwe Justitia slaat het zonder mededogen en zonder methode toe. Of de wijnboer er nu het hele jaar een potje van heeft gemaakt, of juist elk seizoen, dag in dag uit, gezwoegd heeft met de elementen, op het moment dat de wijn in de fles is, verliest de vigneron zijn greep. En loert... kurk.
Dat zou het enige zijn waarmee geen parallel te maken valt naar de sportwereld. Hoewel...
'Sammy Sosa is betrapt op het gebruik van een zogenaamde corked bat, een knuppel met een centrum van kurk', meldt teletekst.
'Met een knuppel met kurk kunnen spelers verder weg meppen. De knuppel van de speler van de Chicago Cubs brak, waarna een scheidsrechter de fraude ontdekte. Sosa sloeg in zijn loopbaan meer dan 600 homeruns. Hij zegt per ongeluk zijn trainingsknuppel te hebben gebruikt in een wedstrijd.'

Daar heeft de wijnboer geen last van. Moeder Natuur doet niets per ongeluk. Al slaat ze er wel eens met de Franse slag naar. Een beetje zoals Sammy Sosa, lijkt het wel.