De reistassen ploffen op de zwart-witte stenen, want er is vooralsnog niemand te bekennen bij de receptie van 'Les Vins du Rhône', restaurant en hotel te Roussillon, dat zich op de landkaart ter hoogte van Condrieu bevindt, maar dan aan de andere zijde van de majestueuze rivier. Een heerlijk hotel met goede kamers en een prima badkamer (dat is uitzonderlijk in 'la douce France') en prima koffie bij het verder nationale ontbijt. De tuin is heerlijk, en de dis verdient dezelfde lof.

Naast de lobby is een wijnwinkeltje geplaatst, waar ik de tijd even vul met een plezierige slentergang langs de vele flessen. Veel Rhône wijnen, heel veel. Maar plots zie ik, tussen al die stoere Syrah-wijnen, een fles Morgon. En wel een Morgon 'Cote de Py' '95 van... Foillard. Ik neem de fles met me mee en kuier tussendoor naar het barretje in het restaurant.
-"Goedenavond meneer. U had een kamer gereserveerd hè. Ik loop met u mee."
"Zou ik ook een ijsemmertje voor deze fles en een glas mee mogen nemen ?"
-"Maar natuurlijk ! Zal ik'm even open maken ?"
"Nee hoor, dat hoeft niet; ik vergeet eerder een tandenborstel dan mijn kurkentrekker."

-"Bent u een liefhebber van Beaujolais ?"
"Jazeker, al gaat mijn hart het meest uit naar de Morgon van Marcel Lapierre. Volgens mijn kameraden is deze Foillard echter veel beter."
 

-"Daar ben ik het helemaal niet mee eens ! Lapierre is zoveel complexer, en heeft iets ..."
"Tja, ik noem het vaak piepkleine speculaaskruiden. Het is raar, want Marcel Lapierre heeft niet echt een mooie terroir, zoals hij zelf ruiterlijk onderkent. En toch is zijn wijn spannender dan die van zijn vrienden en collega's. Die wél de prachtigste liggingen en bodemgesteldheid voor hun wijngaarden hebben. Het is een raadsel."
-"L'Enigme. Misschien is dat het wat we proeven in zijn wijn ... Eh, tja, eh .. wilt u gewekt worden morgen ?"

Op de kamer, waar ik de luiken weer open doe om, met een glas wijn in de hand, over de tuin uit te kijken, herinner ik me weer de zaligste twistgesprekken waarbij de verschillende flessen over tafel gingen. Welke Morgon is nu toch de lekkerste ! Terwijl dat van zoveel factoren afhankelijk is; de gemoedstoestand van de drinker bijvoorbeeld. Het moment, het gezelschap...
Langzaam, sprookjesachtig misschien wel, sluipt de nacht tussen de bomen. Wat is het toch dat Marcel Lapierre zo uitzonderlijk maakt ? Zijn wij soms allemaal Micky Mouse en hij, die elke leergierige omarmt, de tovenaar ?

De volgende morgen word ik door de patron, die waarschijnlijk nimmer slaapt, begroet.
"Goedemorgen ! Wat heb ik heerlijk geslapen !"
-"Daar zal de wijn debet aan zijn ?" glimlacht hij verlegen:"Ik heb u daar een plaatsje gedacht meneer." Hij schenkt de koffie in.
-"En ? ...... Wat vond u van de Morgon ?"
"U had helemaal gelijk. Het is een prachtige wijn, zonder meer. Heerlijk. Maar de wijn van Marcel Lapierre ís complexer. Helemaal als ik me zijn '95-er voor de geest haal. Wat ben ik blij dat ik daar nog twee of drie flessen van heb .."
-"O-la-lá. U bent een gelukkig mens. Weet u, ik kan Beaujolais hier moeilijk slijten. De mensen zijn opgevoed met Syrah hè.."
"Dat is ook een hele sprong natuurlijk.."
-"Maar als ik dan weer 'ns langs Lapierre ga, dan is het altijd zo gezellig. Altijd de kelder in om te proeven .."
"Zonder uit te spugen !"
-"Precies ! Ja ja. En ik neem dan altijd weer teveel dozen mee. Teveel voor de zaak bedoel ik. Want met vrienden en familie komt het altijd makkelijk op."
"En dan dient u weer naar de Beaujolais te reizen."
-"Een steenworp van hier meneer, een steenworp. En, iemand moet het toch doen.."
Het plezier twinkelt in zijn ogen.