"Altijd als ik jou zie, zit je met een taart in de trein. Ik associeer jou met gebaksdozen", zegt André.

"Nog even en we hoeven maar een trein te hóren en we denken aan taart", grinnikt Kees.

Voorzichtig leg ik een hand, koesterend, op de doos naast me op de bank, terwijl we van Hoorn terug naar Amsterdam boemelen.

De mens is zwak en het vlees o zo gewillig. Dineren te Hoorn, in 'De Oude Rosmolen' van Constant & Ellie Fonk, is meer dan eten; het is een belevenis. De herinnering aan de eerste bezoeken aan het restaurant met twee Michelin-sterren reken ik onomwonden tot mijn persoonlijke rijkdom. Niet dat de latere dissen aldaar minder waren, maar die allereerste indrukken waren een roes, en een initiatie. En dat overkomt ons zo zelden. Eten bij Constant & Ellie is een geschenk. Of beter: was, want ze houden er mee op. Deze avond betekende het afscheid van het knusse etablissement aan de Duinsteeg. Het wordt een sabbatical year wordt ons op het hart gedrukt, maar zei een andere overrompelende grootheid dat ook niet toen hij er 'tijdelijk' mee ophield ? Sinds Johan Cruijff het fietsen door de Mokumse binnenstad en het wandelen in het Amsterdamse Bos heeft herontdekt, wenst hij niet meer op zijn schreden terug te keren. Die handvol meesters die hun hele leven geknokt hebben voor de beste kwaliteit op hun vakgebied, die mogen we eigenlijk helemaal niet aan hun welverdiende rust laten proeven ! Want dan raken we ze kwijt ! Decennia lang vechten ze tegen de bierkaai terwijl we dom of verdedigend blijven voetballen, dan wel voorgekookt derderangs fabrieksvoer in de mond blijven proppen. En dan krijgen we er de pest in als ze door krijgen dat de luwte eigenlijk best weldadig is voor lijf, leden en familieleven. Blind en dom blijven we egoïst want we willen de boegbeelden toch liever niet kwijt. Nauwelijks geliefd worden ze immer gemist.

De laatste maal ... Ik streel mijn gebaksdoos. Als een onbegrijpelijk goede kok zegt dat zijn hobby taarten bakken is, dan lijkt het me de normaalste zaak ter wereld daar zo veel als maar mogelijk is van te proeven en te verorberen. Maar de dessert-kar wordt natuurlijk pas aan het eind van een maaltijd naar de tafel gerold, en na de vele gangen kunnen we die taarten niet genoeg eer aan doen. Dus is het idee om vier ferme punten mee te nemen zo slecht nog niet, al kostte het wat moed om het de eerste maal te vragen. We zijn per slot niet bij een afhaal-toko.

-"Wat ga je doen dan, met die taarten ?", haalt Annemiek me uit mijn gepeins. We naderen Station Purmerend.

"Niets is heerlijker als ontbijt dan het dessert van gisteren", doseer ik wijsneuzig:"Ik weet dat dat decadent gevonden wordt, maar probeer het maar eens. Vrije ochtend, lekker in bed met een favoriet muziekje of film; koffie, Bugey Cerdon en een lekker boek naast het bed en de gebaksdoos er in ... Onovertroffen. Je voelt je de koning, of koningin, te rijk..."

-"Bugey Cerdon ? Wil je zeggen dat jij bij het ontbijt al aan de wijn gaat ?"

"Niet meteen zo overdrijven. Bugey Cerdon is zoet van zichzelf en heeft maar zo'n 6% alcohol. En je hoeft zo'n fles niet leeg te drinken."

-"Eenmaal aangebroken gaat de frisheid eraf. De bellen gaan er net zoals bij Champagne uit."

"Dan zal ik jou een trucje leren: een aangebroken fles bubbeltjes-wijn, Champagne, een Cremant, Bugey Cerdon of wat dan ook, zet je in de koelkast..."

-"Met de kurk er stevig op !"

"Nee, dat doe je met stille wijnen. Nee, pétillante wijnen zet je zonder kurk in de deur van de koelkast, en je hangt een zilveren lepeltje in de flessenhals. Een etmaal later heb je nog steeds parelende wijn."

-"Alsof jij dat zo vaak getest zal hebben !"

"Een fles wijn maak je open om hem leeg te schenken, heeft een wijs man eens gezegd. En, eh, die twee maal dat er bij mij een fles niet op ging, bleek hij een etmaal later nog helemaal fris. Dankzij het lepeltje."

-"Dus jij zit morgenochtend met de benen onder de dekens aan de wijn en taart. Smulpaap !"

"Haha !! Je bent jaloers !"

-".... ja.... een beetje wel.."

"Bugey Cerdon is ook gemaakt voor lekkerbekken. Toen we daar waren heeft Raphaël Bartucci, die trouwens woont aan de 'Chemin du Paradis' en dat kan geen toeval zijn, toen heeft Raphaël de wijngaarden laten zien. Die liggen er goed steil bij en hij loopt er sneller rond dan op een normale rechte weg. Bartucci doet alles 'schoon': geen gif in de wijngaard, veel ploegen en wieden en gebruik van eigen gisten die op onbespoten druiven gedijen, en geen zwavel. Zwavel is volgens velen noodzakelijk om wijn te beschermen tegen zuurstof. Teveel zuurstof maakt azijn van wijn. Koolzuur, oftewel onze parels en bellen, beschermt daar ook tegen.

Raphaël legde ons alles uit. Bij een veldje waar enkel de druif Mondeuse was aangeplant, mompelde hij plots dat hij hier begin augustus chloor-poeder over uitstrooide. En rap liep hij door. We begrepen er niks van. Alles helemaal schoon en op dit veldje chloor ? Waarom ?

"Nou ja, zie je..." begon Raphaël:"de cépage Mondeuse heeft een heel dun schilletje en is, in tegenstelling tot alle andere druivensoorten hier, al snel aardig zoet. De das weet dat. Die kijkt naar al die andere druiven niet om. Maar als je deze Mondeuse niet beschermt, hebben de dassen het in de tweede week van augustus helemaal opgesnoept..."

"Over smulpapen gesproken."
-"Tja..."
"Wat zal Constant gaan doen ?"
-"Hij gaat toch een zaak openen in Amsterdam ?"
-"Ik dacht dat hij ging koken op dat privé-jacht ?"
"Welnee, hij gaat naar Barcelona."
-"De Côte d'Azur sufferd, daar gaat'ie heen.."

Zelf zei Constant Fonk dat hij eerst op vakantie zou gaan en daarna "ga ik misschien wel achter de geraniums zitten."

Laten we met zijn allen vurig hopen dat dát niet gebeurt.