Het is goed toeven aan de oevers van de Schelde, vooral omdat het verrukkelijke Antwerpen er langs is gevlijd. Zo dichtbij dat we er onze eigen taal kunnen spreken, en toch al zo ver weg dat het niets met Holland van doen heeft.
Antwerpen is uniek en gelukkig maar, want ook al staan MacDonalds en Pizzahut overal, als de wereld echt geüniformeerd zou zijn, zou de reden tot reizen verdwenen zijn. Dan zouden de wijze woorden van Cicero bewaarheid gaan worden: een tuintje naast zijn bibliotheek, meer heeft de mens niet nodig…

Best een aanlokkelijk idee, zeker omdat ik mijn wijnopslag met de boekenkasten heb geïntegreerd. Maar gelukkig is het nog niet de tijd om als kluizenaar te gaan leven...

In de Grote Pieter Potstraat, die inderdaad vorser is dan de straat van de Kleine Pieter, al blijft de naam Straat wat ruim bemeten, bevindt zich 'De Kerselaar'. Sinds jaar en dag kookt daar Belgisch Meesterkok Yves Michiels met één Michelin-ster.
Het is erg stil in dit lange weekend van Hemelvaart, zomerse temperaturen en eindeloze files. Buiten een notaris en zijn smulpapende metgezel blijft het leeg. Gastvrouw Monique legt uit dat het nooit echt druk is 's middags, terwijl hier 's avonds zonder reservering echt geen plaatsje te bemachtigen is.
-"Verexcuseer, maar kent u dan misschien deze heer, dat u hem zo vriendelijk toeknikt ?", vraagt de notaris, terwijl de amuse geserveerd wordt: Hollandse Nieuwe met een bieslook dressing.
"Nee hoor, maar ik dacht zo, ach, we zitten hier zo onder ons. Het valt toch zwaar om elkaar dan te negeren."

Wat leuk dat er nog wel degelijk seizoensgebonden momenten zijn waar de chefs op inspringen. Gisteren kwam in 'Le Garage' ook een voortreffelijke haring ter tafel, die iets gedurfder met appel-mayonaise werd begeleid. Wat het verschil tussen twee uitstekende restaurants in een likje weergeeft.

Ik moet voortmaken, want ik heb nog geen wijnkeuze gemaakt. Het aanbod van halve flessen is als altijd beperkt en dat maakt het niet gemakkelijk als men alleen aanzit. Het 'Gastronomisch Degustatiemenu' biedt echter de mogelijkheid om een Bourgogne alle gangen te laten begeleiden. Tussen alle fors geprijsde namen staat de Savigny-les-Beaune '97 van Jean-Marc Pavelot. Savigny ligt in het noorden van de Côte de Beaune, waardoor het wel alle rondeur en fluweel van die streek heeft, maar waar tegelijkertijd de gestrengheid van de Côte de Nuits, bakermat van de stoerdere Bourgognes, zich laat gevoelen.

De heren bestellen als aperitief een Kir Royal, met een vanzelfsprekendheid die eeuwen trotseert.

De eerste gang blijkt lauwe zalm te zijn, ook wel saumon à la minute genoemd. Deze vis begint wat status te verliezen en zeker haar ongenaakbaarheid van zeg een decennium geleden, maar deze zalm is mooi en smakelijk en kan de 'lijnen-test' ruim doorstaan. Het vlees dient oranjeroze te zijn, gelardeerd met nauwelijks zichtbare witte lijntjes. Hoe breder het wit, hoe minder de vis heeft gezwommen en hoe grondiger de smaak, naar het slik waar de zalm zich blijkbaar teveel in gewenteld heeft. Zo'n kweekzalm is eigenlijk helemaal niet lekker; echte zalm behoort wild gevangen te zijn en door een leven van tegen de stroom opspartelen heerlijk tegendraads en vetloos te zijn.
De garnering van vele soorten sla met de 'lichte roomsaus met een duo van kaviaar en enkele krokante kruiden' is een groot plezier en met een slokje wijn lijkt mijn buik te jubelen: het feest is begonnen !

-"Heeft u soms graag wat lectuur meneer ?"
Wat een charmante vraag aan iemand die alleen aanzit. Waarom zou men niet mogen lezen aan tafel ? Dat moet echt zo'n regel zijn die bedacht is door snibbige moeders die met dergelijke bevelen proberen te overschreeuwen dat de snert te dun is... of de lof te snottig... Brrr, niet aan denken nu ! Op mijn bord is het namelijk voorjaar:
'Een warme salade van groene lentegroentjes gelegd op een bedje van gekonfijte sjalotten, vergezeld van een met kruiden bepoederde langoustine, een emulsie van olijfolie met exotische aroma's en chips van chorizo'. Een hele mond en gelukkig ook een bord vol salade zonder sla, want die hadden we al bij de vorige gang gehad. Een prikkelend, want gedurfd gekruid, en vrolijk gerecht dat bevestigt dat het nu echt lente is.

De heren kiezen voor het dagmenu van 1500 Belgische Francs (1900 als men er wijn bij wilt), want de zalm lokt hen wel. Al moesten ze eerst even aan mij vragen of het zo lekker was als het eruit zag.
"Houdt u van vis jongeman ? Komt u wel eens in London ? Daar gaat u 'Wheelers' hebben, dáár heb ik vis gegeten..." De heer mijmert weg.
-"Dichterbij, te Brussel, heb ik werkelijk verrukkelijk vis gegeten. In de Sea-Grill. Echt voortreffelijk. 't Heeft dan ook twee Michelinsterren. Grappig was dat zij bij het degustatie-menu mij en mijn disgenote telkens verschillende gerechten voorzetten."
"Ah ja, leuk is dat, in die sterrenzaak te Bilbao doen ze dat ook", zegt gastvrouw Monique:"maar die Sea-Grill dat gaat heus een aanrader zijn." Waarop de notaris een notitie maakt in een zakboekje.
 

Wat maakt Mechelse asperges zo lekker ? De aanpak van Yves zonder twijfel, en de weldaad om de witte groente te verstoppen onder een berg morieltjes, want dat is misschien wel de lekkerste paddestoel die de natuur ons schenkt. De cappuccino van kervel en peterselie completeert dit werkelijk prachtige gerecht.

Ook de Tournedos van eendeborst uit de Landes is heerlijk, krokant op de huid gebakken en toch mooi rood. Het is een zwaar gerecht, misschien wel iets té, met het bedje van gestoofde nieuwe wortelen, spek en jonge prei met rozemarijnhoning, begeleid door een saus van gekonfijte tomaten en aubergines.
Wat al te stoer in ieder geval voor de Savigny-Les-Beaune, dus is een glas water bij deze gang op zijn plaats en kan er na deze hoofdgang en vóór het dessert nog een laatste glas uit de fles geschonken worden.

De heren gaan op in hun lunch en hun Franse conversatie, al zijn ze geïnteresseerd in de tonka-bonen die Monique uit de keuken haalt.
"Eigenlijk zijn het een soort vanillebonen, ziet u. Maar dan wat aromatischer. Uit Zuid-Amerika. U zal het gaan proeven bij uw menu."
Is het waar dat de kok die houdt van zijn vak, zich uitleeft in patisserie ? Het zou best kunnen en Yves Michiels heeft zijn hele zaligheid gelegd in deze Moskoviet van tonka bonen bedekt met gecarameliseerd Italiaans eierschuim in een soepje van inlandse aardbeien. Het ziet er ook weer zo mooi uit !

Natuurlijk kan er in Antwerpen op zoveel plaatsen heerlijk gegeten worden, maar 'De Kerselaar' is toch wel zeer na aan het hart. Ach, zoals de hele Scheldestad eigenlijk...

Nawoord

Jaren later schreef ik het volgende krabbeltje voor het Genootschap De Verwende Druif, dat hier als voetnoot zou kunnen dienen:

-"Heeft u soms graag wat lectuur, meneer ?"
Een vraag aan de alleen aanzittende luncher, die de prettig kalme, huiselijke sfeer van Restaurant De Kerselaar, voorheen te Antwerpen, typeert.

Maar aan een goede wijnkaart heeft de gastronoom genoeg, en Yves en Monique Michiels weten altijd wel een of twee oude bekenden of een geweldige trouvaille aan hun wijn-assortiment toe te voegen. Telkens weer.

Gekookt wordt er al sinds jaar en dag met één Michelin-ster. Net als de onvolprezen Constant Fonk heeft culinaire grootmeester Yves als hobby ... patisserie ! Dus sla nooit het dessert over.

Alleen ... waar zijn Yves en Monique nu ?
Antwerpen werd enige jaren geleden verruild voor Luik, maar ook daar zijn ze inmiddels weg.
Voor minder zijn er afleveringen van 'Opsporing Verzocht' verschenen !(*)

(*) Jawel, een heuse voetnoot, want via één van de links die gemaakt zijn voor dit stukje op www.malendevlinders.nl, is het spoor weer opgepakt ! Op 29 mei 2008 blijkt ene Koen gereageerd te hebben met de mededeling dat Yves Michiels nu chef-kok is in het casino te Knokke !

We hebben een email naar Knokke gezonden om uit te zoeken of deze informatie (nog steeds) juist is...