AFTER LIFE
december 2008
"Ken je dat dan niet ?", vraagt Gregoor ontsteld.
"Het was echt zó mooi en het blijft ook zo bij, ook al was het al van de zomer dat we het gezien hebben", roept Lia.
We hebben tijdens het Holland Festival iets opzienbarends gemist in het Muziektheater aan het IJ. De opera AFTER LIFE van componist en regisseur Michel van der Aa moet iets uitzonderlijks geweest zijn.
We zitten na een generale van De Nederlandse Opera wat bij te kletsen in het café op de hoek, waar ook de nodige leden van het koor van De Nederlandse Opera genoegelijk aan het versnaperen zijn.
De titel AFTER LIFE blijft wat spoken; we kennen dat. Maar waarvan ?
En opeens valt het kwartje: natúúrlijk, dat is een film van die geniale Japanse cineast die ook Maborosi heeft gemaakt. Hoe heet'ie ook alweer... Zijn Maborosi is echt zó knap, zó klein dat het meteen tot het hart spreekt en tegelijkertijd ó zo grote menselijke vraagstukken verbeeldt.
Maar het ging om AFTER LIFE. Weer thuis zijn we subiet de DVD-kast ingedoken, en jawel, daar vinden we de film van Kore-Eda/Koreeda.
Wat we te zien kregen, houdt ons dagen later nog steeds bezig. Deze film uit 1998, gedraaid op 16 mm, her en der toch tamelijk ruw in beeld gebracht waardoor we het achterland van de regisseur als documentaire-maker al te duidelijk meekrijgen, heeft wel zo'n krachtige beeldtaal en boodschap, dat het onmogelijk is dat snel van je af te schudden. Net zo min als het voor een protagonist mogelijk is zich af te reageren op ongerepte sneeuw.
Koreeda schrijft als afgestudeerd literatuurstudent in Tokyo al zijn verhalen zelf. Al schroomt hij als de ware documentaire-maker die hij ook is niet om waargebeurde anecdotes op te sporen.
Het verhaal dat Hirokazu Koreeda heeft geschreven voor zijn film, speelt zich af in een tussenstation voor recentelijk overledenen. Aldaar hoeven zij niet alle hoop te laten varen, maar dienen wel een enkele krachtige herinnering te kiezen, waarmee zij het hiernamaals zullen ingaan. Al het andere wordt vergeten.
Wat zouden wij doen als we voor de keuze gesteld worden. Welke herinnering kiezen we ? Is het vreemd als we niet zouden kunnen kiezen, of is het nog erger om te weigeren ?
Is het vals spelen om te hopen dat we op het moment van overlijden inderdaad ons hele leven aan ons voorbij zien flitsen, en dan stiekem juist díe herinnering te nemen ?
Om kort te gaan, nadat After Life is ondergaan, laat het je voor een lange tijd niet los. Of het nu de film of de opera is. Waarvan het libretto overigens geschreven is door componist/regisseur Michel van der Aa, maar wel degelijk voor honderd procent afgeleid van de film van Hirokazu Koreeda.