De lente is aangebroken en weerspiegelt zich in een lachend billboard: 'Rhône ! Hartstochtelijk rood !' Even verder staat, pontificaal op de stoep, de glasbak waar ik lege flessen in behoor te werpen en goedbedoelde doch ongeopende exemplaren bovenop zet. Waar ze nimmer lang blijven staan...

Het is leuk om wijn gepropageerd te zien die eens niet uit Bordeaux of Champagne komt. Alleen, er zijn wel erg veel Rhône-wijnen. Er zijn ezelsbruggetjes om bij het bepalen van de keuze de lekkere fles in die jungle te vinden.
Bijvoorbeeld dat een 'Rhône Villages' eigenlijk altijd wel goed is. Helaas is dat niet zo. Ook de fabel dat we met goede wijn te maken hebben als er maar AOC (appellation d'origine contrôlée) op het etiket staat, behoort tot een vorige wereld. In het 'echt' wordt er onbevattelijk veel viezigheid gekeurd en goed bevonden.

Slechts één aanduiding op het etiket verwijst naar kwaliteit: de naam van een wijnboer waarvan we weten dat we van zijn werk houden. Om dan toch een ezelsbruggetje te noemen als hulp bij het kiezen van onbekende wijn: als u een fles pakt waar een telefoonnummer op het etiket staat, dan zou de wijn best wel eens interessant kunnen zijn. Het hoeft nog steeds niet te zeggen dat we het lekker gaan vinden, maar de wijnboer is in ieder geval zo trots op zijn werk dat hij zich niet wenst te verschuilen achter een vage postcode. Wij weten nu zeker dat we een liefderijk product krijgen. Die niet na één slok door het putje gespoeld hoeft te worden.
 

Dat schijnt voor vele wijnliefhebbers de enige functie te zijn van de inhoud van teleurstellende flessen: het houdt tenminste de afvoer van de gootsteen mooi schoon. Maar zelfs daarvoor hoeven we geen slechte wijn aan te schaffen: zoals moeders ons geleerd hebben is de beste afvoerontstopper, zeker ook preventief, koffiegruis. Jawel. Gooi de inhoud van koffiefilters of het drab dat in de cafetière achterblijft niet in de vuilnisbak, maar in de gootsteen. Verstoppingsproblemen zullen tot het verleden behoren. Wat een opluchting; alweer een reden minder om slechte wijn aan te hoeven schaffen !

Aan de proeftafel, waar de heren drinkebroeders flessen 'blind' meenemen om onbevooroordeeld te laten proeven hoe goed een wijn wel is, blijft het probleem wel bestaan. Het percentage mooie wijnen is tergend laag, en dat van lekkere wijnen is nog miniemer. Na een middag proeven staan rijen aangebroken flessen op tafel.

Cas heeft daar een oplossing voor. De kurken worden weer op de veroordeelde pinard gedrukt en Cas vult er zijn fietstassen mee. Als hij straks, na een laatste 'slokje echt lekkers' in het avondzonnetje naar huis gaat, zal hij in het Vondelpark even stoppen en de 'buit' op een bankje zetten. Al sinds jaar en dag houdt hij buffet bij diezelfde bank. Soms wachten de clochards van Amsterdam hem al op, want het Vondelpark is niet de plek om een geheim te bewaren.
 

Natuurlijk zullen ook thuis altijd wat flessen blijven teleurstellen. Wijn met kurk is verschrikkelijk en gaat subiet door het putje.
Niemand kan er iets aan doen, maar zonde is het zeker. De wijnboer verwacht na vier seizoenen ploeteren en de weergoden smeken, dat de problemen overwonnen zijn en stuurt zijn wijn de wijde wereld in. De wijnkoper is trots dat hij zo'n mooie wijn in zijn winkel heeft. Voor beiden is het een even grote teleurstelling als voor de drinker dat een wijn kurk heeft. Ook de verkoper van de kurk en de kweker der kurkbomen te Sicilië of Portugal, die ook al zo moeten ploeteren vanwege het steeds slechter wordende milieu, verkopen echt niet expres fout materiaal. De enige die we de vinger zouden kunnen wijzen is de Natuur, maar laten we daar voorzichtig mee zijn. Stel je voor dat ze boos wordt en de volgende wijnoogst middels hagel, regen, donder en bliksem laat mislukken !

Al even spijtig als wijn met kurk: flessen die vergeten zijn. Ooit was een wijn zo lekker, dat zuinigheid het devies was. Bewaren en er zo lang mogelijk van genieten ! Eens komt echter het moment dat wijn (dat heus waar levende materie is) aan zijn oude dag toekomt. Een enkeling bloeit in de herfst op tot een zilveren aristocraat, vol schoonheid en diepgang. De meeste zijn helaas voorbestemd te verworden tot zure besjes of bittere mopperkonten, en dat is wel het laatste wat we in het glas zouden willen hebben. Eigen schuld ! Te lang gewacht ! Met tranen in de ogen staan we aan de gootsteen.

Nicolaas Klei de wijnschrijver, wie kent hem niet, heeft weer een ander probleem. Soms heeft hij meer dan twintig flessen per dag geproefd, en al zouden ze allemaal heerlijk zijn, die krijgt hij echt niet allemaal op. Zijn buren in Amsterdam-Zuid zijn dik tevreden met hem, want die vinden regelmatig aangebroken flessen naast de brievenbus. Presentje van Nicolaas. Het is zelfs uitgegroeid tot een extra criterium bij het waarderen van wijn: zou Klei het aandurven deze wijn aan de buren te geven ? Als hij daar twijfels bij heeft, is het product echt niet goed genoeg en gaat het bocht alsnog door het putje.

"Life is too short to drink bad wine" zegt een Engels spreekwoord treffend, maar het lijkt of er vooral slechte, vieze of oninteressante wijnen gemaakt worden. Spijtig is dat wel, maar we mogen ons niet laten ontmoedigen. Waar is de kurkentrekker ?