Tussen hoge bergen maar toch dicht bij verscheidene Europese metropolen ruist een bergbeek langs rondgeschuurde rotsblokken. Kristalhelder werpt het water haar schuimkopjes tegen het steen.
De beek is immer bezig, golvend, botsend en klotsend op de eeuwige tocht naar beneden.

Water leeft volop !

Pas als we het vangen in glas of in een bidon, en het ophoudt te bewegen, wordt water zompig. Het gaat rotten. Dan sterft water.
Tijdens het bederven groeien en bloeien miljoenen microben.
Metamorfose, reïncarnatie.

Water leeft, altijd...