Er zijn mensen die een fotografisch geheugen hebben. Wat ze er mee aan moeten is, behalve als ze als spion het brood dienen te verdienen, niet geheel duidelijk.

Zeg nou eerlijk, wie kijkt er nog eens naar de World Press Photos van een jaar geleden ? En dat zijn dan nog prijswinnende platen.

Wat zou een mens aan moeten met een hoofd vol kiekjes ? Of, als dat al te denigrerend is, met een dia-showtje tussen de oren lopen ?

Er zijn ook mensen met een phonetisch geheugen. Die herinneren zich vlijmscherp wat iemand waar of wanneer gezegd heeft, zelfs als ze de sprekende persoon allang niet meer helemaal kunnen plaatsen.

Dát is al een stuk praktischer. Niet dat de hedendaagse conversatie met al teveel wijsheden wordt gekruid, maar in de dialoog schijnen de parels van het intellect te liggen, en daar moeten we ons maar aan vast houden.

Want we moeten toch iets ?