De heer had trekkend en duwend zijn koffer, die net zo omvangrijk leek als hemzelf, de trein in getild.
De transpiratiedruppels stonden op zijn voorhoofd, terwijl hij een plaats zocht. Echt druk was het gelukkig niet.
Met een schuin oog keek de heer even naar het bagagerek boven de banken, en plaatste zijn valies naast zich. Zelfs dat ging zijn krachten haast te boven.

Hij ging zitten en bette zijn slapen.

Twee stations later begon het toch aardig vol te worden in de coupé, wat de heer zenuwachtig maakte.

Weer een station verder kwam de grote angst van de heer uit: nóg meer passagiers zochten een zitplaats.
Hij probeerde zijn eigen koffer nu te negeren, maar dat ging hem niet al te goed af.
De trein zette zich weer in beweging, de heer begon al opgelucht te herademen, toen de deur van de coupé nogmaals werd opengeschoven.
Een spierenpakhuis trad binnen.

Met grote ogen keek de heer naar de enorme verschijning, en vandaar schuldbewust naar zijn koffer, om te eindigen op zijn schoenpunten.

De bodybuilder merkte dit alles niet op, of hij negeerde het. Met een stevige knuist pakte hij de koffer en zwierde die het bagagerek in, waarna hij op de vrijgekomen plek ging zitten.

De adem van de heer stokte. Hij gluurde naar de reus, en paniek gloorde in zijn ooghoeken. De boord van zijn overhemd begon te knellen. Zijn blikken vlogen van zijn koffer naar de kolos, die ook een nerveus lachje van de heer negeerde.

Nog een station verder begon de heer ongecontroleerd te trillen. De reus maakte aanstalten om op te staan, waarop de heer zich een piepje moest laten ontsnappen.
Dat trok eindelijk de aandacht van de sterke man, die even verbaasd van de heer naar de koffer keek, en weer terug.
Met een simpele zwaai van zijn arm legde hij de koffer weer op de plaats waar hij het gevonden had.
Zonder een woord te wisselen liep hij weg.

Bij de heer leek een ventiel te zijn gesprongen, hij schrompelde zichtbaar ineen.