De optuiging van zendmast Lopik fleurt het vergezicht haast eindeloos op. Het baken lijkt zich stiekem te verplaatsen, licht op ter rechterzijde maar wordt wel degelijk links gepasseerd, een optische twist die zich tijdens de lange doordraaier naar de volgende snelweg herhaalt.
 
Als piek straalt een krachtige lamp en is het de vraag, waarschijnlijk net zoals voorgaande jaren, of die er altijd al opgestaan heeft.
Er kan natuurlijk niet bij stilgestaan worden; iets hoger en niet ver van de maan, brandt nóg een spierwit schijnsel.
Wat is dat ?
Daar hoort toch de Poolster te glinsteren ?
Is het teken van geruststelling soms ontploft, om daarmee straks een sterrenregen te creëren, of een science fiction-achtige catastrofe ?
 
Wat zal er met de mens gebeuren als het richtpunt van eeuwen verloren gaat ? Raken we dan helemaal ons noorden kwijt, wat gebeurt er met het collectief geheugen, het roemrijke verleden ?  Is dit een klap waar we nog tijden mee moeten worstelen, of gaan we ons uitleveren aan elektronica. De weerstand tegen de met een zuignap gewapende navigatiesystemen maakt meer en meer plaats voor behaaglijkheid in de wetenschap dat de volgende afslag of bocht nog even op zich laat wachten.
 
- “Het is geen ster”, sust een collega: “Het is de planeet Venus die op het moment veel licht weerkaatst van de zon. Zou trouwens ook zo maar Jupiter kunnen zijn.”