Comfort komt in vele vormen, maar is helaas te vaak gebaseerd op schone schijn.

Het hotel in een Toscaans kuuroord heeft alles, tot aan een marmeren vloer in de badkamer aan toe. Achter het koperen kamernummer ligt een zaal met een werktafel, een zithoek met bank, en een lege koelkast.

Via een trap met gietijzeren versierselen wordt de slaapkamer gevonden. Het bed is echter te klein, waardoor elke beweging betekent dat men zich wakker trapt tegen het fraai gewelfde voeten-schot.

En het bed ligt pal onder het dak; warmte stijgt ook in Toscane op. Het is niet te harden zo heet, ook omdat er in de kamer wel een airco aanwezig is, maar die is niet aangesloten...

Na eerst het matras op de grond gegooid te hebben, wat ook geen soelaas bleek te bieden, is in arren moede maar van die bank een slaapplaatsje gemaakt. Uit logeren in de eigen hotelkamer, zeg maar...
Voor de douche was een dergelijke oplossing helaas niet voorhanden.

De opmars der douchecabine is even stuitend als onstuitbaar, doch hier is het gelukt om het ding zó klein te maken, dat de deuren open zetten niet genoeg is. Men dient uit te stappen om zichzelf in te kunnen zepen.

Op de terugweg wordt er overnacht bij een Etap hotel. Alles doet er kaal aan, Spartaans. Slimme mensen hebben alles zo laten bouwen dat het effectief en niet duur is.
Zeker, het is geen paradijs onder de herbergen, men zou een ietsje meer nadruk op geluiddichtheid kunnen leggen, hoewel dat aspect ook in het peperdure kuuroord over het hoofd was gezien.
Maar in de Etap-kamer kan prima geslapen worden, en al is de ruimte beperkt, die wordt wél optimaal benut.

Na het betalen van het luttele bedrag van € 38,- kan de reiziger uitgerust en opgefrist weer verder.