La

CALLAS, die ook lange tijd de naam Meneghini in haar paspoort had staan, maar voluit Maria Sophia Cecilia Kalogeropoulos heette, hangt hier aan de muur in het enigmatische zwart-wit van haar Turandot-portret, zoals op een zelfde stemmige toonzetting bij een vriend een Catherine Deneuve aan de wand hangt: meer icoon dan portret.
Een verwijzing naar de mooiste momenten van vervlogen tijden.
 

Van Callas wordt gezegd dat ze geen prettige stem had, maar dan wordt er voorbij gegaan aan het waarlijk unieke geluid van die stem, die onmiddellijk uit duizenden herkend kan worden. (Iets wat de hedendaagse Cecilia, Bartoli genaamd, bij benadering ook heeft.)

En dat nog steeds helemaal niemand kan tippen aan de acteerprestaties die la Primadonna Assoluta haar stem telkens weer meegaf, tot het -inderdaad bittere- eind.

Slechts één maal heeft Maria Callas geacteerd in een speelfilm: op adembenemende wijze heeft ze de hoofdrol neergezet in Pasolini's 'Medea'. Zonder te zingen.
Daarna heeft het celluloid haar niet meer terug mogen vinden, helaas. Wel heeft Fanny Ardant haar prachtig neergezet in 'Callas Forever', maar dan dwalen we wat af...

Boekenkasten zijn er volgeschreven over onze heldin, waarbij zeer veel nonsense en aperte leugens zijn neergekrabbeld.
Ónze tip zou zijn: 'Maria Callas Sacred Monster' van Stelios Galatopoulos. Met heel veel feiten en fotomateriaal, voor een duidelijk en eerlijk beeld van dit icoon.

Wat een Sopraan. Wat een Actrice. Wat een Kunstenares ! Wat een Perfectionist ! Wat een vrouw...