Ook op het prachtige Mallorca, waar de Moorse invloeden overal te herkennen zijn, zijn de herinneringen aan Henri Arnal niet ver weg:
"Hout-opvoeding ? Mijn wijn wordt keurig opgevoed ! Ik heb toch niets verkeerd gedaan ? Ik heb niets om me te schamen, hoef niks te verbergen. Waarom zou ik mijn Langlade dan verstoppen achter vanille en geroosterd brood en erger !!"

Met een zucht spoel ik de inhoud van alweer een fles rode wijn door de gootsteen. Vijftien flessen rood en twee flessen wit zijn dit wonderlijke brouwsel voorgegaan. Mijn minieme kennis van Spaanse wijn wordt wel vergroot, maar niet opgefrist, en de beslissing om op deze reis enkel Spaanse en vooral Mallorcaanse wijnen te ontdekken, en dus een doosje Morgon van Lapierre thuis te laten, wordt meer en meer een stommiteit in plaats van een foute inschatting.
Het ophemelen van de wijnen uit Binissalem laat een bittere smaak achter, en niet alleen omdat er eerst geproefd dient te worden voordat het bocht door het putje geschonken kan worden. Het doet ergens aan denken.

Teleurstelling is nimmer een goede bondgenoot en geen enkele wijn is blind geproefd, dus misschien is het oordeel wat al te hard, maar als de verschillende Binissalem's niet ten onder gaan aan veel te veel hout ("12 maanden oud Amerikaans hout en vervolgens 6 maanden nieuw hout", en erger...), dan zijn ze te wrang of te scherp alcoholisch met een rammelend smaakpalet. Met misschien als uitzondering de Albaflor 2000 van Vins Nadal met twaalf procent alcohol, hoewel ook die wijn geen witte raaf genoemd kan worden.
De plaatselijke druiven Manco Negro en Callet, die de rode flessen van Macia Batle vullen, helpen waarschijnlijk ook niet mee, maar deze wijnen (ook hun witte wijnen zijn onbetamelijk), zijn tamelijk of ronduit vies. Dat mag je niet zeggen, maar het moest er even uit. Het stemt allemaal treurig, erg treurig.

Luka echter, een geniale jongeman in een verkeerde carrière, poogt me op te beuren. Eerder hielp hij me al de vreemde klip van het zouteloze brood te omzeilen: zo maar een brood uitkiezen in een bakkerij is onmogelijk op Mallorca, want vrijwel alles is zoutloos. Wat merkwaardig is in een gebied waar de blikkerende zon heerst. Brood met smaak, met zout dus, heet Panne Salada. Waarna vooral verwezen wordt naar de uitheemse baguette en ciabatta die de plaatselijke bakker in al zijn goedheid dan wel wil bakken voor die hordes toeristen. Ik weet nu al dat er op de terugrit naar huis een omweg gemaakt zal dienen te worden om bij mijn favoriete boulangerie te Montillot enkele zeer franse pain de campagne's in te slaan.
 

Luka legt me uit dat vino joven met jonge wijn te vertalen is, en dat Crianza houthoudend betekent. Mucha importante, inderdaad. Zijn kanttekening dat de Tempranillo-druif niet echt tegen (veel) hout kan, vat ik op als een 'Sesam open u'.

In de winkel 'Son Vivot, Gastronomia Autòctona I Especialitats' in Palma, waar ze de heerlijke plaatselijk worst sobrasada, een kruising van filet americain en chorizo verkopen, treft mijn oog een etiket met een telefoonnummer: meneer Luis Vicente Armero Gonzalez uit Felanitx, waar de Mallorca Pia I Lllevant vandaan komen, kunnen we bereiken via nummer 971827103.
Hij is trots op zijn Armero I Adrover '99, een tinto cosecha met 13% alcohol die zalig jong en fruitig en zuiver en springerig is. Eindelijk een wijn die heus van druiven is gemaakt !! Van de drie verschillende Albariño's (die witte godendrank uit Galicia die we zo goed kennen dankzij onze vriend Desiderio en zijn tapasbar 'Genadio', maar dat is weer een ander verhaal) heeft er één kurk en heeft de ander teveel hout, maar de Albariño de Fefinane is erg lekker, met dat karakteristieke zilte vleugje dat de oceaan over Noord-Spanje uitwaaiert. Galicia ligt pal boven Portugal en dus wel erg ver verwijderd van de Balearische eilanden, maar dat mag de pret niet drukken.

Het al bijna vergeten Binissalem blijkt bij bezoek een dorpje in het binnenland van het zonovergoten eiland, waar men, aan het uiterlijk te zien, bijzonder goed boert. Onwillekeurig komt de gedachte aan Bordeaux op: ook daar veel praal, en hoge drempels waar het een bezoek aan de kelders betreft. Gevleugelde woorden zijn daarover gesproken: in de Bordeaux kunnen we niets proeven maar alles is er te koop, waar in de Bourgogne alles geproefd mag worden maar er is niets te koop. Binissalem, dunkt me, begint met de verkeerde B...