Rue de Fabre No. 4409 is gezegend met een porch, ook al bevindt de woonst zich op de eerste verdieping. Door de opstappen naar de appartementen van de begane grond en door de bouwstijl doet de straat sterk denken aan de Spike Lee-klassieker 'Do The Right Thing', al zal de hittegolf en de temperaturen die daardoor tot veertig graden Celsius oplopen er ook wel wat mee te maken hebben.

De opgang naar de etages krult zich sierlijk langs de veranda, wat weer een sterk idee van New Orleans geeft, al houden ze daar nog veel meer van een barokke lijn in hun smeedwerk. Ook hier in Montréal ziet het er prachtig uit, en het is een geweldig idee om de verbinding naar bovenliggende appartementen buitenshuis te houden.
Door dit alles hangt er een sfeer van kalmte en tevredenheid in de straat, en dat midden in een wereldstad ! In de vele maples, waarvan het blad in Canada's vlag prijkt, ravotten grijze eekhoorns, te nieuwsgierig om schuw te zijn.

's Avonds wordt er op de porch wijn 'uit eigen land' gedronken, net als bij vele van de buren die allen rustig hun eigen gang gaan, want al staan door de warmte overal ramen open, toch wordt er nergens harde muziek gedraaid of andere vormen van herrie geproduceerd. Ook zijn er nauwelijks auto's die als boombox gebruikt worden, en scooters of knetterende brommertjes bestaan hier al helemaal niet. De Montréalais beperkt zijn buitenissigheden tot zijn loodgieterij: warm en koud water hebben aan elke gootsteen een eigen kraan, en wisselen zelfs binnen een en hetzelfde huis voortdurend van plaats, en lang niet allemaal draaien in dezelfde richting open of dicht.
We nippen kalm verder, terwijl de zon onder het gebladerte van de esdoorns door probeert te schijnen.

Uit Niagara Valley, zo gaat het gerucht, komt de beste wijn die Canada te bieden heeft. Nu ligt dat in de staat Ontario, dat niet alleen een andere taal bezigt, maar ten opzichte van Quebec zowat een andere wereld is. Tijdens het korte bezoek aan Ottawa, hoofdstad van Ontario, viel al op dat de slaperige stad wat leek op London. Waarmee de metropool in Engeland bedoeld wordt, en niet de Canadese stad die onder de rook van Detroit ligt.
 

Al snel blijkt dat 'beste' weer eens staat voor meest protserige. De wijnen van Niagara Valley hebben toch wel erg veel gemeen met andere 'vlaggenschepen' onder de wijnstreken, zoals Bordeaux, en misschien zelfs wel Napa Valley. Gruwelijker vergelijking kan er niet gemaakt worden, maar de druivensoorten à la mode op de verkeerde terroirs, het kwistig verbrassen van middelen aan veel teveel nieuw hout, het ook al ruim bemeten zwavelen waar niet voor teruggedeinsd wordt, en het blinde vertrouwen op een technologie dat flessen vult met keurige wijnen zonder een spoortje van karakter, maakt een andere vergelijking haast onmogelijk.

Niagara heeft een druivensoort dat haar naam draagt en in de streek geboren is. Wijnen van die druif zijn echter niet of uiterst moeilijk te vinden, en dat is jammer. Wijn is spannend en heeft zijn bestaansrecht in elke hoek van de wereld waar het maar een beetje mogelijk is druiven te laten groeien. Romeinen en priesters van velerlei religies hebben wijn overal mee naar toe genomen. Vervolgens werd er gezocht naar de druif die het beste bij dat stukje wereld paste. Nu is het vooral Cabernet, Sauvignon en Franc, en Chardonnay dat de drinker opgedrongen krijgt. De tendens om overal ter wereld dezelfde, door gisse reclamecampagnes bekend geworden cépages aan te planten, om er met identieke technologische middelen drank van te brouwen, heeft meer met bier en cola van doen dan met wijn.

Onveranderlijk staan de witte wijnen van Niagara stijf van het hout, wat een wel erg naar effect aangaat met het rare kruidnageltje dat de Chardonnay krijgt als het geplant is op gronden met te weinig kalk.
De rode wijnen zijn hooguit correct, want een massaproduct geeft zoveel warmte terug als er aan liefde ingestoken is. Wijn zonder karakter is tijdverdrijf, en er is al zo weinig tijd; die dienen we te koesteren en te omarmen...

Het is wel leuk om te ontdekken dat er pure Baco Noir te krijgen is. Van origine een Franse druif, is hij in het Noorden van Amerika populair omdat het een stoere overwinteraar is, snel rijpt en veel kleur en suiker geeft. In het begin van de twintigste eeuw waren er nogal wat Bourgogne-boeren die deze druif, samen met de Plantet, illegaal door hun Pinot Noir mengden om het delicate nat in slappe jaren wat op te krikken.
Baco Noir verhoudt zich tot Pinot als Buisman tot koffie, maar het is opmerkelijk te proeven dat juist deze kleine broeder onder de druivensoorten van Niagara Valley een intrigerende wijn geeft.
 

Het wordt donker, maar niet koeler. We kunnen de wijnen dus gelukkig flink koud blijven drinken. In de esdoorn pal voor de veranda heeft een hele familie eekhoorns een en dezelfde knoest uitgezocht om als slaapplaats te dienen. Drie staarten hangen al uit het holletje, als een vierde eekhoorn er lenig bij duikt. Dat is toch echt wat teveel van het goede, en de laatkomer trekt zich weer terug, om iets hoger in een prettige vork te gaan tukken.
-"Kijk nou toch ! Al die eekhoorns !"
"Hè, oh ja... We have tons of those. Jullie niet dan in Amsterdam ?"
Somber vraag ik me af hoe lang het nog zal duren voor we onze kinderen bij het voorlezen van de verrukkelijke Toon Tellegen-verhalen moeten gaan uitleggen wat een eekhoorn nu precies is.
In de korte stilte die valt schenkt Emmet de glazen bij. Het verlangen naar de roadtrip langs de piepjonge wijngaarden vol locale druiven van Quebec, zo onbekend dat haar wijnen zelfs in de hoofdstad nauwelijks te krijgen zijn, groeit. De heimwee naar Vézelay, Nuits-St-Georges, Beaune, Beaujolais en Condrieu ook.