De boerderij van Domaine du Ridge ligt er onopvallend bij, maar achter op het erf staan twee houten schuren die rank, en met puntige daken, zo'n zeven meter opschieten. Bossen en een wijngaard tegen een helling completeren het plaatje; hier is het wel heel erg mooi !

In een van de schuren staat een grofhouten bar en aan de muur hangen foto's van wijngaarden. Zes jaar geleden hebben ze de stokken in steen geplant, zo tonen beeltenissen van mensen met boren. Er zijn nog veel meer foto's, maar het feit dat we eindelijk zijn aangeland bij een wijnboer wiens ranken echt moeten knokken, stemt tevreden. Hoe makkelijker de wortels hun weg kunnen zoeken, des te slapper zal de wijn worden. Maar als wortels niet groeien maar worstelen, door steen in plaats van door klei, ja dan komt het met het karakter van de wijn echt wel goed.

De jongeman die op de foto de steenboor bediende, komt de schuur binnenlopen. Hij lijkt wat kleiner dan verwacht, en met het studentikoze brilletje had hij een tweelingbroer van collega Onno, die in Amsterdam om de hoek woont, kunnen zijn. Is het dan toch waar, heeft ieder mens een dubbelganger op de wereld ?

In echte wijnglazen krijgen we de witte 2000 te proeven. Van alweer die onontkoombare Seyval, waarbij één derde op hout is gelagerd, en de rest op roestvrijstaal. Ook hier wordt gezocht naar oplossingen voor de diverse problemen die het klimaat opwerpt.
-"Wij zijn beter dan de rest, want wij hebben een dure oenoloog", bromt de jongeman ter introductie.

Wat een rare opmerking ! Talloos zijn de Franse voorbeelden van wijnboeren die zich juist niets aantrekken van wat de wijngeleerden te vertellen hebben. Grootmeester Sylvain Fadat, van Domaine D'Aupilhac, zegt zelfs dat hij goed luistert naar de adviezen van deze lieden, om dan precies het tegenovergestelde te doen...
Het evenwicht tussen hout en niet-hout in het glas is leuk, maar de neus is net even iets te benepen; ook is het knisperend droge er van af.
De rosé is een aardige combinatie van de rode Maréchal Foch en de witte Seyval. De pure smaak en fruitigheid komt mooi uit dankzij de lagering op roestvrijstaal, en de witte druiven maskeren de gebreken van de rode.

De rode wijn, pure Maréchal Foch, is piepjong. Domaine du Ridge bestaat pas zes jaar. Schoorvoetend moet ik de grondboorder gelijk geven: hier proeven we wijnen met meer potentie dan bij de buren. Maar wat gaan ze doen aan de typische problemen van de rode druiven hier ?
"De wijngaard daar, die u daar ziet, is nu drie jaar oud. Over twee jaar gaan we naar de eerste oogst toewerken. Het is Cabernet Sauvignon, en dat willen we gaan mengen met de Maarschalk. Hoeveel, dat weten we nog niet, dat zal natuurlijk per jaar bekeken moeten worden. Zo'n 15 tot 25% schat ik."

Peinzend wals ik mijn glas. Zal ik hem zeggen dat ik daar de hele dag al op loop te broeden ? Hmm, waarschijnlijk komt dat enkel maar pedant over. Ik vraag hem dan maar naar een andere intrigerende kwestie. Ik heb namelijk sterk het idee dat er echt veel te weinig gesnoeid wordt in deze buurt, waardoor de plant veel te hard moet werken en smaak en karakter over teveel trossen verdeeld moeten worden.
"We houden het op 15 ogen als het een robuuste gaard is, zoals nu eigenlijk, want ze zijn allemaal tussen de vijf en zes jaar oud. Maar we beginnen bij sommigen ook wel met 25 ogen."
Míjn ogen rollen haast uit mijn hoofd. Zoveel ! Echt geniale wijnen groeien aan stokken die tot zo'n vijf à zes ogen zijn gesnoeid ! De jongeman ziet mijn onbegrip.
 

"We snoeien eind maart, als de winter een beetje meewerkt tenminste, want vaak wil er dan nog geen ijsbeer naar buiten. Veel langer kunnen we niet wachten, want dan is de plant al veel te hard aan het groeien en werken. Nachtvorst later in het jaar nemen nog eens minimaal de helft van de ogen weg. Soms meer, een enkele keer minder."

Ik buig het hoofd. Wat een titanenklus is het om in dit klimaat wijn te maken ! Ik neem nog een slok, en ben onder de indruk. Een plannetje rijpt om hier volgend jaar maart terug te komen, om te proberen zo'n snoei eens van dichtbij mee te maken.

Het valt op dat Domaine du Ridge goede kurken gebruikt. Opmerkelijk, want ook in Noord-Amerika is het kurkenprobleem groot. (Later bleek zo'n twaalf procent van de mee terug naar Montréal genomen flessen kurk te hebben.) De kurkeiken kunnen het werk niet meer aan en in een vervuilde wereld wordt de kwaliteit kurk toch al minder en minder.

De witte wijn van Domaine La Bauge bijvoorbeeld, de frisse dorstlesser die binnen twee jaar opgedronken zullen zijn, worden afgesloten met erbarmelijke kurken. Nergens voor nodig, want dergelijke wijnen hebben het subtiele spel van zuurstof dat minimaal door de kurk glipt helemaal niet nodig. Gelukkig zien we in Canada ook veel kunststof kurken. We zullen van het idee-fixe af moeten dat enkel slechte wijn gevangen wordt met plastic of andersoortige kurken.
Wijnen die we binnen twee of drie jaar opdrinken, en dat zijn zo'n beetje 95% van alle wijnen ter wereld, hoeven heus geen echte kurk mee te krijgen. Dat kan dan besteed worden aan de klasbakken die we wel laten rijpen op fles, die echt beter worden van ouderen. Waardoor de bast van de kurkeik weer de tijd krijgt om op eigen tempo aan te dikken, in plaats van het met allerlei hulpmiddeltjes versneld te kweken. Iets wat natuurlijk nooit goed kan zijn.

Schoorvoetend schenkt de jongeman de witte 2001 in. Die is net gebotteld en dat vindt wijn niet prettig. De neus is wat erg houterig, maar dat zal snel verminderen en deze wijn wordt pas over een half jaar verkocht, zo verzekert de jongeman. De potentie van dit jongere jaar is groter dan de wijn van 2000. Ik complimenteer hem.
"Mooi hè. Hier ben ik trots op. Zoveel beter dan het vorige jaar ! Eh, dat niet slecht is natuurlijk..."
-"Natuurlijk. Het moet een heerlijk gevoel zijn dat al die jonge wijngaarden al zoveel karakter geven, wetende dat met elk jaar dat ze ouder worden de kwaliteit en kracht zullen toenemen."
Met een grote glimlach knikt de jongeman. Waar is dat e-mail adres van hun ? Zouden ze me in maart als seizoenarbeider laten snoeien ? Was het ook niet in maart dat de esdoorns de allerlekkerste, allerzoetste maple syrup leveren ? Is er eind maart een fraaiere plek op aarde dan dit Canton de l'Est ? Diep gelukkig drink ik mijn glas leeg.