Goede restaurants die al wandelend te bereiken zijn, hebben een streepje voor. L'Académie, op de hoek met rue Duluth, is nog geen half blok lopen van het appartement op rue Saint Denis. Het restaurant, drie etages groot en met zo'n 350 couverts, is de praktijkplaats voor studenten van de hotelschool, en staat voor kwaliteit, zo verzekeren mijn disgenoten.
Er staat dan ook een flinke rij wachtenden, die zich toch weer betrekkelijk snel oplost. Alle tafels zijn daardoor op een avond dubbel, en sommige zelfs drie maal bezet. Het geeft ons in elk geval even de tijd om in de SAQ, Societé d'Alcohols Quebecois, pal naast de deur te neuzen. Deze door de staat gecontroleerde slijters zijn de enige winkels van hun soort, en bieden eigenlijk alleen de al te bekende namen en bijbehorende treurniswekkende kwaliteit, al intrigeert een Valpolicella Classico van een achterkleinzoon van Dante Alighieri wel, maar dan niet om gastronomische redenen.
Het is wennen dat restaurants er geheel geen problemen mee hebben dat de hongerigen hun eigen wijn meenemen, en dat zelfs aanmoedigen via teksten op de pui. Rapportez vos vins. Bring your own wines. Van kurkengeld heeft in deze stad niemand gehoord. Wat een vriendelijke metropool is Montréal toch !
Gewapend met flessen die we meegenomen hebben op de Roadtrip door de Eastern Townships, beklimmen we de trappen en krijgen zo een goede indruk van de sobere en smaakvolle aankleding van L'Académie. En wat al eerder opviel: men is ook hier niet bang voor een beetje schemer. De verlichting, veel te vaak een brekebeentje in Europese gelegenheden, is werkelijk uitstekend. Door de gedimde lampen blijft het prettig knus in de toch immense zaak.
Ook het uitzicht is prachtig. Rue Saint Denis ligt er breed bij, en de Sanctuaire de Rosaire et de Saint Jude pronkt in haar geraffineerd geplaatste spots. Hier worden geen poelen van licht tegen monumenten aangekwakt, en ook deze kerk krijgt het respect die het verdient. In de achtergrond torenen de wolkenkrabbers van Down Town, met hun ontelbare verlichte vensters.
-"Hoe heten de bomen in de straat ?"
"Pfff", zucht Emmet:"Geen idee. Connie, mijn Duitse vriendin is altijd geschokt over het feit dat ik zo weinig weet van groen en zo. Maar Lisa weet het vast wel."
Lisa kijkt uit het raam, maar moet ook de schouders ophalen.
-"Hoe heten ze in het Nederlands ?"
"...Dat weet ik nie..."
-"There you go", grijnst Emmet tevreden:"we zijn allemaal stadse kinderen."
We krijgen de kaart en de ober opent meteen alle flessen.
De kaart staat vol klassiekers uit Frankrijk en Italië, zoals slakken, Insalate César, Coquilles St Jacques, kikkerbillen, gegrilde langoustines, een groentesoepje, en de onvermijdelijke sole meunière. Het kalf heeft onder de kop Vitello een eigen hoofdstuk gekregen, terwijl bij 'Table d'Hôte' eend, lam, mosselen en een mille-feuilles van zalm om aandacht vragen.
Eoin, die eens naar de bomen heeft gekeken en ook het antwoord schuldig blijft, ziet in de dwarsstraat nog net het uithangbord van een Italiaanse bistro.
-"Daar kan je ook prima eten. Prettige sfeer. Ik weet nog dat er eens een stel wat later kwam, en geen wijn mee had kunnen nemen. De mensen aan een andere tafel bezorgden hen één van hun flessen, zodat ze toch nog wijn bij hun diner konden drinken."
Mes en vork blijven in mijn verrukkelijke entree van zeevruchten liggen. Wat zegt hij nou toch !
-"Nou ja, ik dacht... Dat is toch hartstikke aardig, niet ?"
"Ik begrijp het niet. Dan bestellen ze toch gewoon wat..."
-"Aah", zegt Penny:"Ik snap het al. Jij ziet die spreuken 'Bring Your Own Wine' als een vriendelijk lokkertje. Maar het is meer een gebod. In negen van de tien boîtes die dat op de pui hebben staan, kan je ook echt geen wijn krijgen."
"...."
Het heeft ontegenzeggelijk voordelen natuurlijk. Alle ergernis rond het gros der restaurants waar een voortreffelijke keuken aan een prehistorische wijnkaart gekoppeld is, zou tot het verleden behoren. Zouden ze in Montréal even bellen om het menu van de dag te vragen, zodat je thuis alvast de juiste wijnkeuze kan bepalen ? Hmmm, je kan hier op een handvol uitzonderingen na niet eens een tafel reserveren...
"Maar, eh, hoe doen ze dat dan ? Ik bedoel, in Europa houdt de omzet van drank de restaurants draaiende. Zonder die inkomsten gaan ze geheid allemaal op de fles."
-"Tja, mensen gaan in Montréal echt heel vaak uit eten, omdat dat kan. Je koopt een fles wijn bij de slijter, eet met zijn tweetjes en voor dertig, veertig dollar ben je klaar. Zo kan je wel gemiddeld vier keer per week uit eten gaan. Dat is bij jullie vast onmogelijk."
"Aah. dat klinkt een beetje als Café Sjiek, eh, Chique: houd de prijzen laag, zodat de mensen sneller geneigd zijn een tweede fles of een derde gang te bestellen. Kleinere marge, evenveel winst. Maar toch, helemaal zonder drank, hoe doen ze dat ? Oké, het is hier continu bere-druk. Maar toch..."
-"Ik denk dat het ook wel met het financiële klimaat van doen zal hebben" peinst Myles:"Hoeveel huur zou men voor een pand als dit niet in Amsterdam moeten betalen... Door vijfentwintig jaar te lopen soebatten of we wel of niet onafhankelijk wilden worden, heeft hier niemand echt willen investeren. Dat is ook de reden dat de hele financiële wereld naar Toronto is vertrokken. Alle banken en verzekeraars hokken daar samen; die zijn we kwijt. Komen ook niet meer terug. Aan de andere kant zijn de huur- en koopprijzen er schappelijk door gebleven."
-"Nog wel, dat is wel aan het veranderen" haakt zijn vrouw Penny in:"Als je wilt investeren in real estate, dan moet je dat in Montréal doen. Want de wel erg lage prijzen zijn zich aan het aanpassen, zeg maar."
Wat zal er gaan gebeuren als in Montréal de huizenmarkt dezelfde vlucht gaat nemen als in Amsterdam, London, of Parijs ? Gaan ze in de horeca dan wel over op het schenken van drank vanwege de riante verdiensten die dat oplevert ? Zullen de Montréalais ooit eens kurkengeld moeten gaan betalen voor hun meegebrachte flessen ?
Zou het omgekeerd mogelijk zijn om deze formule, goed eten en geen wijn, over te brengen naar onze oude wereld ? Zouden we, áls het al zou lukken, er als klanten ooit aan wennen ?
Hoewel het al te vaak een bron van ergernis is, kunnen we soms best genieten van de schoonheden van een wijnkaart. Een enkele keer vinden we er zelfs een verrassing. Ieder zijn eigen cultuur; laat ons maar de wrevel vanwege de slechte sommelier en de innige tevredenheid van de sporadische spannende fles.