Mick

DURLACHER, oftewel Calvin, zoals ik hem nog steeds wel eens noem, omdat wij in onze Luxemburgse jaren als bijnamen naar de twee roemruchte stripfiguren van Bill Watterston vernoemd werden...

 


De humor werd gecombineerd met een uitzonderlijk hoog niveau van vakbekwaamheid, niet alleen als chef-licht, maar zeker ook met het perfectioneren van camera-bewegingen met behulp van een Quad; iets waarmee Mick Durlacher samen met de steadicam operator Alessandro Bolognesi tot schitterende staaltjes wist te komen.
 

In die jaren van geploeter en veel plezier verdiepte een prettige camaraderie zich tot een hechte vriendschap.

Eigenlijk is één enkele Calvin, eh ... Mick, helemaal niet genoeg. Behalve een goede vriend waarmee het heerlijk werken is, is het ook goed tafelen met hem: ooit hebben we onze allereerste Tournedos Rossini samen gegeten, in Sarlat-la-Caneda.

Daarnaast is hij mijn ‘director of photography’, (en echt waar, dat is enkel en alleen vanwege zijn grote kwaliteiten op een filmset !) en ...

De man die je zonder te verschieten kan vragen om in een gloednieuw wandmeubel horizontaal de zaag te zetten, omdat het ding onmogelijk via trap, raam of achterdeur mijn Jordaan-huisje in kon...
 
Ja, één enkele Mick, eh ... Calvin, is helemaal niet genoeg voor deze wereld. Eh... Durlacher dus.