Het smeltwater gorgelt en ruist langs de hellingen van de wijngaard, een symfonie van de Aveyron creërend. Hier is het werkelijk goed toeven, wat een overdaad aan pracht en rust en heerlijkheden geeft de Marcillac-streek !

Uit het niets rent een hert voorbij, een halve minuut later achtervolgd door een galopperende Mansoit, de even speelse als waakzame hond van Domaine du Cros. De sprongen die het wild neemt tonen Olympische durf op de toch steile berghelling, waarbij de druivenranken nergens worden getoucheerd. Ook niet bij de onnavolgbare wendingen die het hert uitvoert. Mansoit volhardt, tong uit de bek.
Even snel als ze gekomen zijn, verdwijnen de speelmakkers weer uit zicht.

Het Noorden is makkelijk te vinden; waar de wijngaard nauwelijks nog sneeuwresten heeft en dus haar fameuze rode aarde toont, is de vallei aan de overkant nog dik bedekt.
De bomen houden hier grotendeels hun bladeren vast, waardoor ze weliswaar wat droger en knoestiger ogen in het winterzonnetje, maar wel hun herfstkleuren hebben behouden.

Toch zijn er ook zorgen in het paradijs. De natuur haalt niet eens de schouders op, maar de mens heeft het soms moeilijk. Met andere mensen vooral.
-"Wij merken het meteen als er weer flink gekapt wordt in het Amazone woud", vertelde Philippe Teulier, de man die zijn hemelse wijn de naam 'Lo Sang Del Païs' meegeeft. Het Bloed van het Land.
Droogte is een probleem in de Aveyron, en de sneeuw biedt helaas geen oplossing. Het smeltwater dringt ternauwernood de grond in, dartelt te snel de hellingen af om zich in stroompjes en beekjes te verzamelen en zich nog rapper naar elders te verplaatsen.

Droogte.
Het hele jaar door staan de bewoners op rantsoen. Er zijn vastgestelde dagen voor het gebruik van de wasmachine, badderen is uit den boze.
Daarnaast zijn er ook de nodige stroomstoringen in het gebied, zeker in de lange winter, waar de sneeuwval tot breuken leidt.

De natuur is stoïcijns, en zal dus vast geen cynisme bezigen, maar een ander probleem in de Aveyron is neerslag. Hagel komt regelmatig voor en verwoest zonder vocht achter te laten.
Soms worden potentiële oogsten voor 75% of erger verwoest. Resterende druiven raken beschadigd, en zo'n litteken op een druif veroorzaakt nare bitters in de aanstaande wijn.

-"Ooit werd ontdekt dat door het beieren van de kerkklok en het schieten met jachtgeweren in de lucht, de boel overdreef. Zodat alle narigheid pas in de volgende vallei naar beneden kwam.
Het is begonnen als waarschuwing. Toen bleek dat al die decibels de wolken wegjoegen. Echt waar ! Dus bij dreiging moesten de kerkklokken herrie maken, en wij met zijn allen in de wolken schieten. Het werkt echt.
Maar we doen het niet meer. Onze nieuwe klok is niet gezegend, dus de curé weigert die te gebruiken. De meeste andere klokken werken tegenwoordig electrisch. Daar kan je niet zo maar aan zitten. En de beiaardier is al een tijdje overleden...
Ach, het is ook niet echt katholiek, hè. Heb uw naasten lief en hier hebben jullie onze hagel er gratis bij.
Dat schieten leek een tijdje de oplossing. Niet met een geweer, hè. Meer een bazooka ! Om een groot projectiel met een peperduur produit erin de wolk in te schieten. Dertig procent kans van slagen, want je moet heel precies het juiste moment kiezen, en precies het hart van de hagelwolk raken. Daar zorgt het produit ervoor dat de temperatuur met twee graden stijgt, waardoor de hagel verandert in regen. Maar wat als die wolk tien meter dik is ? Dan werkt het niet, of niet genoeg. En het is hartstikke duur !
Dus we luisteren nu naar de weerberichten op tv, en controleren de meldingen in de krant. De natuur. Eigenlijk doe je er niks aan."
Gelukkig maar, want als Fransen het eufemisme 'product' gebruiken, is helaas mogen blijken dat het meestal om zwaar giftige stoffen gaat.
 

Mansoit duikt weer op, hijgend als een karrenpaard. Uitgeput koelt hij zijn poten in de toefjes sneeuw. Hij gaat er zelfs even met zijn buik in liggen. Het valt ook niet mee om als kleine hond een heel hert na te jagen.
De laatste sporen rood lossen op in het grijs van de hemel. Tijd om naar binnen te gaan, nu wordt het heel snel bitter koud. En een glas Marcillac wacht !

Binnen waarschuwt Philippe om morgen niet te vroeg te vertrekken. Het smeltwater vriest nu keihard op, waardoor de wegen in de ochtend onbegaanbaar zijn. Eerst moet het winterzonnetje weer zijn kans gekregen hebben.
Dat geeft niets, want haast hebben we allang niet meer.
Hij verexcuseert zich dat hij me morgen weer alleen zal moet laten, want la taille, het snoeien, gaat door.
Dat geeft natuurlijk helemaal niets, alleen is het wasssende maan ! Vele wijnboeren gaan er van uit dat je enkel kan snoeien bij afnemende maan. Alle sappen en krachten van planten en bomen vloeien dan in de richting van de stam, waar bij wassende maan het precies de andere kant op gaat, naar de aanstaande wond van de snoeischaar dus.
En dat is niet goed, zelfs heel slecht volgens sommigen.
-"Ach, ik heb dat jaren lang gedaan. Maar geen enkel verschil gemerkt. In de boomgaard wel, maar in de vigne... Ik zie het verschil niet, dus we wachten niet meer. Het werk kan maar gedaan zijn. Proef dit eens."

Een glas rode wijn met een onaangename geur blijkt in de mond wel degelijk lekker te zijn.
-"Een goede bek, ja, maar een nare neus. Het is eigen wijn van Ivan, die jongen van de Academie die hier werkt. Harde werker, goeie knul. Maar hij heeft zijn wijn niet genoeg rondgeroerd. Pigeonier. Alle vaste bestanddelen in de prille wijn komt omhoog en vormt een capuchon. Die moet je echt elke dag heel goed door de wijn mengen. Helemaal tot onder in de cuve terugduwen. Anders droogt die capuchon uit en oxydeert... Hier, neem dit glas maar, dat zal je beter bevallen.
À la tienne ! Een groot plezier dat je er bent !"

Ik weet het zeker, de hemel op aarde bestaat echt.