Yves 'Libantas' Morard woont in de schaduw, zover daarvan sprake kan zijn, van de Mont Ventoux, de o zo mooie berg in de Provence die beroemd geworden is door Petrarca en de Tour de France met haar heroïek en tragiek. Hij helpt daar als oenoloog de Cave Saint Marc met het maken van miljoenen liters wijn. Als hij tenminste thuis is, want zijn kundigheid is ook gevraagd te Libanon, India en China, waar ook alsmaar méér wijn geproduceerd wordt.

Een oenoloog is een wijnprofessor die alles weet van druif en alcoholisch vocht en wat daar tussen zit. Theoretisch althans. Daar is het ook een professor voor. De mannen met de witte jassen weten veel, maar worden door velen met argusogen gevolgd. Generaliserend kunnen we zeggen dat zij verantwoordelijk zijn voor de plassen technologische wijn uit (bijvoorbeeld) de 'nieuwe wijnlanden'. Correcte wijn zonder ziel. Zonder zaligheid. En karakter is nu juist hetgeen dat een wijn uniek en poëtisch maakt!

Iets zuidelijker laat Sylvain Fadat oenologen wel over de vloer komen en advies uitbrengen, om vervolgens precies het tegenovergestelde te doen. Hij zal het gekscherend bedoeld hebben, maar de ondertoon moge duidelijk zijn. Bij een aantal beroemde Bourgogne domeinen mag de professor niet eens langs het tuinhek lopen.

Yves echter is anders. Hij heeft bijvoorbeeld geen witte jas. Wel vaak zwarte handen. Hij is zo'n type die de theorie graag toetst aan de praktijk. Zijn eigen wijngaardjes naast de berg staan er prachtig bij, waarbij het gebruik van gif uit den boze is.
In Libanon buldert zijn lach al meer dan twintig jaar door de Bekaa-vallei, bij Cave Kouroum de Kefraya. Die wijngaarden beschouwt hij ook een beetje als zijn eigendom. Wat na aan het hart ligt, wordt gekoesterd, en we kunnen erg lachen met Yves, maar zijn wil is wet. Op de snikhete Libanese hellingen groeien de bekende zuidelijke druiven van zijn geboorteland goed maar niet welig, want er wordt streng gesnoeid zodat de rendementen niet boven de 35 hectoliter per hectare uitkomen. Zondoorstoofd barsten 'zijn' wijnen dus van het fruit en karakter.

-"Eigenlijk maak ik een stap terug in de geschiedenis. Want de wijnbouw van Frankrijk is natuurlijk ooit overgekomen van het Midden-Oosten, bakermat van gegist druivensap. Dat zij millennia later nu juist behoefte hebben aan Franse expertise is natuurlijk leuk. Ik ben maar een piepklein radertje in het historisch geheel, maar ik draai wel rond, haha.
 

We hebben Kefraya eigenlijk van de grond af opgebouwd. En, zonder valse bescheidenheid mag ik best zeggen dat we mooi werk hebben geleverd met zijn allen."
Onder een pergola van uitgelopen wijnstokken dat bij zijn immer in restauratie zijnde huisje hoort, proeven we vele jaargangen, en de kwaliteit is zonder meer verbluffend. En lekker dat het is !

-"Het is daar wel even anders werken dan hier. Al geeft het wijnmaken bij een Cave Cooperative weer geheel eigen moeilijkheden. Maar daar, poeh. Neem alleen de oorlog. Je went er op den duur aan dat er tanks op het hof staan, maar toch."

-"Eens, pal voor de oogst, kwam een enorme partij appels binnen. Prachtige appels, want de Bekaa is echt moeder aarde hoor. We konden er niks mee, want we moesten de druiven binnen halen. Tijdens de oogst, afijn, jullie weten het, dan slaap je nauwelijks. Twee, drie keer een uurtje tot anderhalf uur per etmaal. Ik ben verantwoordelijk, dus ik kom die wijnkelder niet uit. Na twee weken kom je geestelijk en lichamelijk gesloopt weer boven water, haha. Iedereen was doodmoe, dus de eigenaar zei dat die appelen die daar nog steeds op het erf stonden, maar vernietigd moesten worden. Maar dat kán toch niet ! Zulk mooi fruit. Dat is zonde. Dat is een zonde ! Dus ik riep iedereen weer terug, en zei dat we calvados gingen maken. Ze dachten dat ik helemaal gek geworden was. Die appels moesten wel vier keer achter elkaar door de kneuzings-machine, want 't geeft effe wat meer weerstand dan een druiventrosje natuurlijk. Maar ze moesten goed stuk zijn; als de suikers in het vruchtvlees geen vrij spel hebben komt het gistingsproces niet op gang. Het was een drama, want zoals gezegd, een appel is geen druif, maar na veel moeite is het toch gelukt. En hadden we een fraaie cuve 'calva' op het erf in de blikkerende zon staan."

-"Die cuve met calvados stond er nog toen er een bom het erf in vloog. Nou, je begrijpt wat een klap aan napalm die hectoliters alcohol gegeven zouden hebben. Gelukkig was het een blindganger. Het zoontje van de eigenaar, een menneke van twaalf jaar, pakte het ding op en liep er mee naar een Israëlische wegversperring even verderop.
'Alstublieft meneer, dit is van u', zei hij beleefd en drukte een soldaat die bom pardoes in de handen. Paniek natuurlijk haha."

-"Ach Libanon. Ik kom er nu al twintig jaar. Heb er zeven jaar permanent gewoond. Eerst alles zelf gedaan, nu lopen er prima kerels rond die zelf mooie wijn maken. Dat maakt me trots. Al hoop ik wel dat ze ouwe Yves nog 'n tijdje nodig hebben. Nog een jaar of twintig... Tegen die tijd zal ik toch ook mijn huisje hier wel af hebben?"

Zijn lach galmt richting de Mont Ventoux.