Steden die door een rivier worden doorsneden zijn zelden lelijk. Parijs en de Seine zijn legendarisch, Budapest en haar Donau doen daar niet voor onder; London met de Thames, Lissabon en de Taag, Lyon en de Rhône, het zijn slechts een handvol voorbeelden van dergelijke pracht.

Toulouse maakt op de regel nauwelijks een uitzondering: de Garonne stroomt kalm langs prachtige historie en architectuur. Wandelen in deze stad zou een geschenk uit de hemel geweest zijn als niet, te oordelen naar de stank, het wildplassen tot kunst verheven zou zijn.

Boulevards banen zich een weg door nauwe straten met de mooiste huizen, kroegen en smeedijzeren balkonhekken. Straatjes worden stegen die uitmonden in pleinen waar de terrassen lokken.

's Avonds, als de zengende zon achter de gebouwen is schuil gegaan en de temperatuur plezierig begint te worden, vangt de slentertijd aan. Een ijsje op een plein, een pastis in een kroeg waar minstens vijf decennia niets veranderd is, un ballon witte wijn aan de zinken toog van een brasserie. En terwijl het later wordt en schemer de overhand neemt in al die kleine straten, raken de mannen rustig aangeschoten en trippelen de vrouwen, die schare ongehoord aantrekkelijke dames die door deze stad paraderen, nog immer zwoel gekleed over het plaveisel.
De hitte schroeit de huid niet langer doch het bloed blijft bruisen.

Hoog tijd de zinnen te verzetten. Het plein 'Les Carmes' nadert, waar een façade van landerigheid de terrassen beheerst, dames nippen en verzitten, wat de benen nog beter doen uitkomen, en waar heren de obers wenken voor nog een glas.
De geuren van houtskoolvuur en gebraad waaien aan. Rue Pharaon wacht met Brasserie Le Mangevins, maar ook, en slechts vier deuren verder, met 'La Braisière'.
 

De vriendelijke eigenaar staat zwetend voor de vlammen waarop vlees en organen sissen. Hij lacht naar de nieuwkomer op zijn terras en wuift vaag naar een onbezet tafeltje, terwijl zijn rondhoofdige assistent al met een karaf water en de kaart aankomt.

Hoewel de kaart klein is, blijft kiezen lastig. Veel is hier zó lekker. De nier in zijn geheel op het vuur gebraden bijvoorbeeld, en als entrée een salade aguillette, wat slaat op de reepjes mals eendevlees die aan het karkas blijven zitten als de magrets er afgesneden zijn. Heerlijk ! Gelukkig maar, want de salade gesiers, waar het lekkers uit eendemaagjes bestaat, is hier minder geslaagd.

Al dan niet bloederige lappen kunnen ook besteld worden, maar het pièce de résistance, het kroonstuk, is toch echt de spies met coeurs de canard. Met een stukje ui en wat grof zeezout is dit gerecht onovertroffen. Het klinkt misschien wat huiveringwekkend, en het is een weinig wennen om vier harten aan een pen geregen op het bord te zien liggen, maar het is zo zacht, zo mals, zo ... vriendelijk lekker, dat het een aanrader voor eenieder moge zijn.
 

En in 'La Braisière' wordt zelfs een prettige wijn geschonken, al is het even zoeken tussen de vele vooroordeelbevestigende namen op de kaart.
Château Plaisance, van het nabijgelegen Côte du Frontonnais, wordt koel geserveerd en is inderdaad een plezier. Niet spannend maar wel prettig. Geen grootse wijn met diepgang, maar ook niet saai of vervelend. Eindelijk iets gevonden waarvan ik graag een glas naar de lippen breng.
Nu de eendeharten nog.