Het schaamrood brandt op de kaken. Binnensmonds Brussel vervloekend bijt ik maar weer op de tanden.

"Echt hoor, ik dacht eerst dat het uw schoenen waren. Ik heb het raam wat open gezet, maar dat zal vast niet geholpen hebben.. Toen zag ik pas die zak met kazen. Die heb ik maar aan het raampje gebonden."

Aarzelend pak ik mijn kamersleutel aan, dan besluit ik het nog één maal aan een hôtelier uit te leggen: "Ziet u mevrouw, in mijn land is het vanwege de regels die de fraaie heren te Bruxelles ons opleggen, practisch verboden om rauw-melkse kaas te importeren. Wat niet klinisch dood is komt het land niet in. Alles wordt gepasteuriseerd, geplastificeerd, geconserveerd."
-" Maar ... dan eet u thuis dus nooit eens Camembert !"
"Nou ja, we zijn natuurlijk wel Hollanders. Al eeuwen lang smokkelen we alles wat los en vast zit. Dus ook camembert au lait cru. Maar het is natuurlijk van de gekke dat zuivel weer contrabande moet zijn."
-" Aha, dus als u hier bij ons bent, wilt u daar van profiteren en kaas eten. Ik begrijp het.." En de dame knikt wijs, al kijkt ze zuinig.
"Zeker ! Hier liggen de Lanquetot's en Petit's in elke winkel, maar van de week heb ik zelfs de allerlekkerste camembert mogen vinden: de Jort. En die liggen nu zo ernstig te ruiken in mijn kamer."
-"Ach, u kon ook niet weten dat het zó warm zou worden... En dat u zo laat zou terugkomen ..."
"Tja, madame, het was een lange dag. Merci madame."

Mijn blik glijdt naar een krant op de balie die de druivenoogst van de l'Aude tot Bordeaux aankondigt, startend in het weekend van 9 en 10 september.
-"Bonne nuit monsieur", en ze schuift me de krant toe.
"Goede nacht."

Als ik wegloop lijken haar ogen me in de rug te branden. Buiten valt me echter iets heel anders op. Deze dagen is Frankrijk in de ban van acties tegen de verhoogde brandstofprijzen en de daaruit voortvloeiende schaarste en blokkades. Er waait inderdaad minder lawaai vanaf de péripherique van Toulouse naar het motel. Een foto op de voorpagina van de krant laat zien dat de blokkades zich naar de tolpoorten op de autoroute hebben uitgebreid. Wie weet of het verblijf in de sud-ouest verlengd zal moeten gaan worden ?

Ras blader ik door naar het oogstverhaal, maar op de betreffende pagina's wordt weinig nieuws vermeld.
Frankrijk is zowel qua oppervlakte als met een volume van 53 miljoen hectoliter per jaar het tweede wijnland ter wereld; op de ganse aardkloot wordt in een jaar zo'n 259 miljoen hectoliter wijn geproduceerd; voor een liter wijn is zo'n anderhalve kilo druiven "de bonne qualité" nodig ... Het zijn allemaal van die feitjes die wel leuk zijn maar verder zo weinig zeggen.

Terwijl ik stoelen uit mijn kamer sleep, de riekende kazen buiten zet, het brood snijd en de 'Lo Sang del Païs', zoals Philippe Teulier zijn gewone Marcillac noemt, in glazen bekers schenk, komen drie collega's 'op de lucht af'. Tja, die camemberts en geitenkazen weigeren zich bescheiden op te stellen.
 

De dageraad laat zich vermoeden, maar al zijn we moe en gaperig, de 'picknick' doet ons goed. De wijn, die helemaal niet zwaar is maar wel uitgesproken, gaat heerlijk samen met de 'stinkerds' en het fraaie brood.
-" Goh, hier buiten klinken de geruchten net zo luid als ín de kamer... geef mij het mes eens aan alsjeblieft."
"Er zijn lieden die zeggen dat eten dat stinkt niet voor de mens bestemd is..."
-" ... sufferds ... kun je mij 'de geit' even aangeven ?"
-"Zo'n motel is best goed hoor, voor een nachtje. Hop erin en de volgende morgen hop de weg weer op...."
"Als die acties aanhouden zitten wij er hier heus zo slecht nog niet bij.."
-"Héé ! Eh .. is er nog een fles ?"
"Iemand nog brood ?"
-"Krijg je nou echt zwarte tanden van deze wijn ?"



We keuvelen weinig, luisteren tevreden naar het gefluister van Joe Dassin dat uit de kamer komt. We zijn onmiskenbaar in Frankrijk, waar van alles in het honderd dreigt te lopen, maar waar het toch prettig toeven blijft. "Oh Champs-Elysées" ... "Guantanamera" ... "Et si tu n'existais pas" ... "L'Été Indien" ... "Le café des 3 colombes", dat wij vooral kennen als 'Het Kleine Café aan de Haven'.... Het leven kabbelt voort terwijl de hemel kalm purper, rood en oranje kleurt.

Als we opbreken en ik mijn hotelbed opzoek, valt mijn oog weer op de opengeslagen krant. En zie nog iets opmerkelijks. Onder de rubriek 'Wijnfeesten' valt te lezen dat er op 30 september en 1 october in Marcillac te dansen valt.
Maar op het kleurige kaartje in de linker bovenhoek, waar maar liefst 29 appellations een plekje hebben gekregen, is er voor de Marcillac geen plaats... Alsof het er niet bij zou mogen horen ! Terwijl het toch echt tot de sud-ouest gerekend zou moeten worden !

Wat ben ik blij dat ik tijdens de tocht door Gascogne en de Périgord, net vóór de brandstofschaarste, de bergen ben ingereden voor een bezoekje aan de familie Teulier en hun schitterende wijngaarden.

Er werd gebotteld, want de kelder moet aan kant voor de oogst, die daar in de tweede week van october verwacht wordt. Dankzij dat uitstapje heb ik nu een voorraad van het zalige 'Assepoester-nat' en hoef dus niet langer aan die negenentwintig stiefzusters te denken die wel in de krant staan. Generaliseren mag niet, maar wanneer de mensen zelf al spreken van "a-typische wijnen" en "het afleren van slechte gewoontes", (namelijk het gebruik van teveel nieuw hout bij de vinificatie) om hun drinkbare cuves aan te duiden, dan heb ik een heuse schat in handen met mijn voorraad Marcillac.
Met een brede grijns sluit ik de ogen: rijkdom kan heerlijk betrekkelijk zijn…