Frankrijk zou niet via autosnelwegen doorkruist mogen worden. Daar is het land te mooi voor. Helaas kan het soms niet anders.
De Franse staat doet er van alles aan om dergelijke jachtige ritten te veraangenamen. Grote borden tonen de automobilist tekeningen van wat hij allemaal net niet te zien zal gaan krijgen. Waterwegen worden van een naambordje voorzien, en het prikkelt de geest om langs een rivier met de naam 'Vrouw Zonder Hoofd' te rijden.
Het punt waar water niet meer naar de oceaan, maar naar de Middellandse Zee stroomt, is ook keurig aangegeven. En toch... eigenlijk is een automobilist nauwelijks nog een reiziger. Hij verplaatst zich, begeleidt door het ongeduldig tikken van het horloge.

Zelfs met de grootste haast zou de snelweg bij Nuits-Saint-Georges toch verlaten dienen te worden, om er bij Beaune dan eventueel weer op te draaien.
Aan de N74 die de hoofdsteden van de Bourgogne met elkaar verbindt, staan bewegwijzeringborden die verwijzen naar het walhalla van de wijn. Morey-St. Denis, Chambolle-Musigny, Clos de Vougeot, Flagey-Échezaux, Vosne-Romanée, Ladoix-Serrigny, Savigny-les-Beaune, Pommard, Meursault, Auxey-Duresses, Montrachet ... Hier worden de wijnen geschapen die wereldwijd het meest gecopieerd worden. Nagemaakt, gepersifleerd.
Hier liggen hart en ziel van het fenomeen Wijn, op een steenworp afstand van de snelweg.

Natuurlijk is het in de Bourgogne ook kommer en kwel. Beroemde namen verkopen goed, en dus zijn er vanaf de N74 ook wijngaarden op het al te vlakke land te zien. De stokken staan niet alleen in vette klei, maar ook in het water...
Zelfs in de prachtigste jaren kan er van dergelijke velden enkel viezigheid komen, maar er zal wel een klinkende naam op het etiket staan. Ook in de Bourgogne is het heus niet enkel kwaliteit dat in de fles terechtkomt.

Pal voor het binnenrijden van Beaune, zelfs net voor het stadsbord, bevindt zich Brasserie La Régalade. Wat verscholen door de aanpalende meubelhandel, staat het ietwat onooglijk te zijn. Een keet haast, maar eenmaal binnen is het totaal anders.
Maria, groot en rond, met een eeuwige blos op de konen en een glimlach die de donkere ogen doet twinkelen, voert er de keuken en is een legende in het Luilekkerland dat de Bourgogne is.
De kookkunsten van Maria zijn nauwelijks te beschrijven. En haar klassieke Franse, nee, Bourgondische keuken gaat vergezeld met de mooiste wijnkaart die ik ken. In La Régalade kan de wijnliefhebber blind iets proberen !

Eens zat hier een negociant te lunchen met een wijnboer. Op tafel stond een fles van zijn eigen waar, want Maria doet niet zo moeilijk over meegebrachte flessen. De wijnboer kreeg een brochure vol hoogglanzende flessen in de handen gedrukt, en er werd een ferm betoog aan toegevoegd.
 

Na hun vertrek stond de fles Bourgogne nog op tafel. Nauwelijks een kwart was uit de fles geschonken.
Natuurlijk proefden we stiekem die chique uitziende wijn, en hoofdschuddend werd het beschreven als 'scheermessen-sap': hard, schril, oftewel te groen, en alcoholisch waardoor de keel in brand staat na ieder slokje. Fraai in de fles, en daar hadden de twee heren de vloeistof ook wijselijk in laten zitten...
Het kan er allemaal nog zo prachtig uitzien, als het niet lekker is, drinkt zelfs de eigenaar nauwelijks van zijn wijn. Lekkere wijn is juist die waarvan al snel een tweede fles nodig is.

Vandaag jaagt de regen over de Bourgogne, en ik ben, ondanks het jakkeren over snelwegen, eigenlijk te laat. Fransen zijn nogal strikt met aanvangsuren; eenmaal aan tafel mag het flink uitlopen, maar er dient wel op een redelijk tijdstip aangeschoven te worden. Gelukkig strijkt Maria een hand over haar grote hart en mag ik een plat unique, één enkel gerecht, bestellen. Dat maakt het niet makkelijker, want op het schoolbord wat als menukaart dient, staan de heerlijkste dingen, van de terrine met fazant en linzen á la Syrah (voor 85 Franse francs), via de Filet de Boeuf de Salers met een sjalottensaus (140 Franse Francs, maar dan krijgen we ook het zalige vlees van het Salers-rund, dat nog lekkerder is dan het vlees van de beroemde witte Charolais), tot Franse Tong in sneeuw van Bretonse Kreeft (320 Franse francs).

Bij Christian, de echtgenoot van Maria die na jaren uit een waas ontwaakt schijnt te zijn, bestel ik een fles Prieuré Roch Bourgogne Grande Ordinaire, de enige Roch die in halve liters te verkrijgen is, want de auto wacht nog. Helaas zijn de halve liters even op.
Dan toch maar een gewone driekwart liter fles uitgekozen: Prieuré Roch Nuits-Saint-Georges - Premier Cru -Clos des Corvées - Monopole - 1997 is natuurlijk niet te versmaden.
Tijdens het eten babbelen we wat, blijft het regenen en intrigeert de oude litho met een Jean-Luc Godard collage nog evenzeer als de eerste maal dat ik hem zag. Dan voel ik wat branden. Het is de blik van Christian die van mijn hand aan de fles naar mijn auto gaat. Deze beminnelijke man is maar net begonnen om de overvloed UIT het goede des levens te drijven, dus zijn waarschuwing komt aan. In plaats van een volgend glas in te schenken, druk ik de kurk terug in de fles.

's Avonds, na nog meer jagen over autosnelwegen, ontmoet ik mijn vriend Mick in een hotellobby. Samen drinken we de fles Prieuré Roch leeg.
-"Ja, heerlijk. Maar, uh, proef je de prijs er nu eigenlijk wel aan af ?"
"Tja, dat is voor iedereen anders. Wat vind je zelf ?"
-"Dat durf ik zo niet te zeggen. Wel dat ik het heel erg lekker vind..."
"Dat is genoeg toch ? Ieder voor zich bepaalt of het stapje groter, mooier, lekkerder nog wel de moeite waard is. Of het nu om wijn, een auto of een postzegel gaat. Zoals je ook zelf bepaalt of iets lekker is of niet... Heb ik je wel eens verteld van die negociant die zijn eigen wijn niet lustte ?"
 

Tekeningen zijn van de hand van Nico Den Dulk©