Waar er mossel met frit is
Waar er kip aan het spit is
...
Waar de schuimwijnkoningin defileert
Waar het volk goedlachs is
En een vuist zonder kracht is
Waar men faalt en aan de toog explikeert
Raymond van het Groenewoud
-"Nou ja ! Je raadt nooit wie er zomaar binnen wandelt! Hier, heb je hem even, dan kan ik wat klanten helpen", en ik krijg de hoorn in mijn handen geduwd.
"Ja ? Wie is dat dan", hoor ik Kees aan de andere kant brommen, en als ik mijn naam genoemd heb:"nee maar, zomaar in de stad jij ? Word je een toerist ? Je bent er alleen maar bij mooi weer geloof ik... Ik ? Schaken in Antwerpen hè, dat had ik je toch verteld."
-"Ach natuurlijk, 'k was het helemaal vergeten. Je ging dit toernooi winnen, dat zei je toch ook ?"
"Hmm, tja... Slecht gaat het niet. Wat onnodige remises... Al met al valt het wat tegen, maar ja, dat kan ook niet anders.
Mijn Morgon is op."
-"Dat meen je niet !"
Alles zou een smoesje geweest zijn, maar geen Morgon van Marcel Lapierre meer onder handbereik hebben, de inspiratiebron voor schakers en lezers, schrijvers en levers, uh...ik bedoel natuurlijk levenslustigen, dat is een afdoende verklaring voor welke tegenvaller dan ook.
"Voor de rest is het natuurlijk prachtig hier; zit nu in het zonnetje op mijn hotelterras. Me langzaam aan 't voorbereiden voor de partij van morgen."
Als het gesprek beëindigd is, kijk ik Helmer aan:"Zou ik je auto even mogen lenen ? En mag ik een doos Morgon ?"
Even later glijd ik in de auto richting Scheldestad, waar ik nog wat later Kees van verbazing van zijn stoel laat rollen als ik met een doos wijn op de schouder de Groenplaats opwandel.
Vlaanderen boven
Waar men de Heer nog kan loven
Waar de mensen belangrijk zijn
En de buiken omvangrijk zijn
Het onverwachte maar genoeglijke samenzijn werd die avond voortgezet bij Sir Anthony Van Dijck, het restaurant van Marc Paesbrugghe, Vlaanderens bekendste tv-kok, en de man die zijn Michelin-ster teruggaf omdat hij geen zin meer in die ratrace had, en sindsdien voor de Rode Gids niet meer bestaat.
Het werd een onvergetelijke avond, dankzij het verrukkelijke eten, de entourage en de gesprekken, maar zeker ook door de bediening, die vlot en prettig was.
Eén meisje echter leek sprekend op mijn jeugdliefde, die onbereikbaar één bank achter me in de klas zat. In het laatste schooljaar kwebbelden we gearmd als we van het ene gebouw naar het andere moesten lopen. Pal na de diploma-uitreiking werd ze het slachtoffer van een verkeersongeluk.
Het werd een diner met 1001 emoties, en toch bleef het plezant.