Er zijn van die projecten die het niet lijken te gaan redden.
Waar ideeën voor een verhaal, boek, toneelstuk of script na jaren nog wel eens uit een la getrokken kunnen worden, lijkt een filmproject slecht bestand tegen vertragingen.
‘De Truffel’ is er zo een.
Deze animatie kortfilm ligt al jaren stil, de optie op de muziekrechten is verlopen, en ondanks de veelbelovende start en de geweldige input vanuit Montreal, Canada en Braga, Portugal, is het vuur uitgewaaid.
Toch maar eens ernstig nadenken of dit mooie project niet weer opgepookt kan worden.
Bernard Parsons - Studio Parsons.com
Op 2 Augustus 2009 zouden we een bijzonder project gaan filmen: DUEL TOT DE D…ANS
Twee steadicam camera operators gingen elkaar vastleggen, bijgestaan door nog eens vier andere camera’s,
en daarbij zouden ze geïnterviewd gaan worden over hun vak.
Er zou veel ‘tongue in cheek’ bij komen, maar de film zou wel degelijk ook veel relevante informatie gaan bieden.
Heel veel talent, klasse, materiaal en vriendschap verzamelde zich op de locatie waar we moesten gaan draaien.
Maar er was een ongenode gast, die nogal opdringerig was…
Aan de hand van ultra-korte filmpjes, geschoten door Lonneke Worm, volgt hier een impressie van die dag in Augustus, die we zelf pas acht jaar later voor het eerst zouden zien.
Natuurlijk hebben we gewacht tot het zou opklaren, en ondertussen werd de apparatuur opgebouwd:
en zeker ook:
Geen film zonder geluid, en al helemaal als we het over een dubbel-interview hebben. Ook voor sound was een absolute vakman aanwezig:
Ook de regisseur werd onderhanden genomen, want het was de bedoeling dat er als interviewer ook geacteerd werd:
Er wordt ook geoefend, waaruit mocht blijken dat het een geweldige film zou zijn geworden:
Maar het bleef regenen:
Zozeer, dat zelfs het ‘gevaarlijk optimisme van productie-zijde’, (een term die ik ooit Theo van Gogh had zien toebijten naar producer Dave Schram,) gaandeweg ook de bui zag gaan hangen:
Er moet een knoop doorgehakt worden. Is het gerechtvaardigd nog langer te wachten ?
Ook als het eindelijk eens op zou houden met regenen, zou de zon zich dan nog laten zien ?
Of blijft het grauw; we draaien met 'avalaible light’, dus, tja...
En sommige gedeelten van de set waren spekglad geworden, niet echt prettig voor een steadicammer.
Veiligheid gaat natuurlijk voor alles.
Er moet een beslissing genomen worden.
Lachen om het huilen te camoufleren; maar huilen in de regen telt toch niet ?
Er is nog een poging gewaagd om het hele team 42 dagen later nogmaals bijeen te brengen, maar de regisseur kon toen niet onder zijn verplichtingen uitkomen.
Hier legt hij op die verregende 2e Augustus 2009 uit wat de bedoeling was, en hoe DUEL TOT DE D…ANS er uit had moeten gaan zien:
Ook in tijden dat communicatie wereldwijd en razendsnel is, blijkt telkens weer dat afstand een sta-in-de-weg kan betekenen.
Dat was en is het geval bij ‘THE TRUFFEL’, en dat was het ook voor THE BUTTERFLY KIDS.
Suman Mukhopadhyay ontmoette ik in Sarajevo op het Bridge Film Festival.
Een geweldig regisseur, die in India en op ’t West End, London, prachtige titels op het gebied van film en theater op zijn naam bracht.
Suman kwam met een Outline voor de Butterfly Kids, die we samen zouden schrijven.
En dan ook eens samen zouden draaien.
Het vooruitzicht om een kwartaal in Kolkatta te werken, was zeer aanlokkelijk.
Ik heb hard gewerkt aan het script, maar tot een conclusie kwam het niet.
Het verhaal speelde zich af in India, en voor het ‘couleur locale' had ik de hulp van Suman nodig, die het echter razend druk had.
Het project liep zoveel vertraging op, dat bij het liquideren van Osama Bin Laden besloten werd de stekker uit het project te trekken.
Jammer, al heb ik zowel op papier als digitaal een Indiase krant mogen halen:
Misschien dat er ooit nog wat groeit uit de sequenties die wel op papier terecht zijn gekomen.
Want papier is geduldig…
Geïntroduceerd door wederzijdse kennissen in de Jordaan, ontmoette ik Eddie Haan in 2002.
Hij wilde dolgraag ‘iets’ in live action doen, na zijn hele leven gewerkt te hebben in de animatie wereld.
Tekenfilms leken mij nou juist weer geweldig.
En dus gingen we aan de slag met de doldwaze avonturen van CHEESE & CHONG, 26 episodes van 7 minuten.
Dit keer kon de mislukking niet aan de afstand tussen elkaars huizen liggen, want we woonden 56 stappen van elkaar vandaan.
Het was een ambitieus project, waar we jarenlang al onze tijd, naast het werk waarmee we de huur betaalden, in hebben gestopt. Toch ging het niet goed.
Hieronder volgt een Reisverslag naar Santiago de Compostela, waar we mee mochten doen aan Cartoon MEDIA Forum.
Daar wou ik het verder bij laten, behalve dan dat het bijzonder leerzaam was, hoe bitter het soms ook werd.
We vroegen en kregen, vaak ook ongevraagd, advies, waar we echt wat mee wilden doen.
Al te vaak bleek echter dat de voorgestelde veranderingen geen verbeteringen waren. Die afweging bleek steeds belangrijker: gaan we veranderen om het veranderen, waardoor we steeds verder van het oorsponkelijke idee af komen te staan ?
Ik vond dat we dat hoe dan ook moesten zien te voorkomen.
Ja, dat was een belangrijke leerschool. Luisteren naar anderen is altijd goed, maar er moet altijd zelf nagedacht blijven worden. Alleen jij kan elke keuze tegen het licht houden, en alleen jij kan besluiten wat er veranderd zou moeten worden.
In 2004 was het al duidelijk dat Eddie en ik niet verder konden, al kwam hij er door de jaren heen nog regelmatig op terug. Na zijn overlijden in 2015 gingen de muizen definitief als mislukking de boeken in.
Helaas is de PowerPoint Presentatie zoek die ik op het Forum heb gegeven en die zo prachtig was gemaakt door Nick Goso, die vanuit Canada keer op keer het zinkende bootje dat CHEESE & CHONG was drijvende hield, daarmee bewijzend dat afstand niet uitmaakt zoalng het maar in de koppies goed zit. Wel bestaan er nog tien A-4tjes die ik bij me had tijdens die Presentatie.
Maar dat is weer zoveel kale tekst, misschien moesten we dat maar overslaan...
In 2009 vraagt Hans Dagelet of de Parade Theater Show DE BENDE DAPITULET vastgelegd kan worden.
Het was verrukkelijk muziektheater van het hele gezin Dagelet-Apituley, dat lovend werd ontvangen, onder andere door dagblad Trouw:
"Al speelde de Bende Dapitulet al eerder in het zomercircuit, het blijft een gewaagde onderneming om in gezinsverband over het voetlicht te treden. De kinderen hebben immers minder podiumervaring dan hun ouders. Het muzikale samenspel is bruisend en door een lichtvoetige speelstijl, met veel knipogen naar het publiek, wordt het verschil in acteerervaring min of meer met de mantel der liefde bedekt. Maar het blijft een beetje te voorzichtig; de Bende Dapitulet zou veel meer mogen uitpakken en in Italiaanse familiesfeer de extremen opzoeken. Na afloop van de voorstelling hangt moeder een enorme trom voor haar buik om weer een nieuw publiek bij elkaar te trommelen, terwijl vader voor de theatertent de show steelt en de kinderen met kleinere trommels rondlopen. Dat vráágt om Fellini-achtige taferelen, waarin de familie het achterste van de tong laat zien. Zo ontwapenend als de Bende Dapitulet is, …"
Fellini is nimmer ver weg. Bij mijn debuut als regisseur vertelde Hans telkens weer aan omstanders op de diverse locaties dat ik de Fellini van Nederland zou zijn,
waar ik me natuurlijk kapot om schaamde, want misschien wilde ik me wel spiegelen aan mijn held, maar toch zeker niet meten.
Vier jaar later speelde Hans de maestro zelf in de hommage aan Federico, Oi’Clowns (elders op deze website).
Jawel, Fellini is gelukkig altijd dichtbij.
De Dapitulets verdienden een heerlijke registratie, maar het liep helaas anders.
Het geld was bij iedereen op, dus we kozen voor camera’s die eigenlijk dit werk niet aankonden. Maar als we het licht in de tent iets op mochten krikken, dan zou het wel lukken. Dat mocht toch geen probleem zijn, we waren er op verzoek van de familie, dus wie zou ons tegenhouden.
Het liep anders.
Inspiciënt Justin weigerde toestemming om er ook maar iets bij te plaatsen.
Dat was het moment dat we wisten dat het wel heel erg moeilijk zou gaan worden. Het was het moment om iedereen een hand te geven, de spullen in te pakken en weer weg te gaan.
Of stennis schoppen, heel veel herrie maken.
In 1998 was ik belichter op de Amerikaanse film ‘Only Love’, die bij het aandoen van Nederland ook opnames hadden gepland in de Stopera.
Omdat de generator niet mocht staan waar wij hem wilde hebben, moest er krachtstroomkabels getrokken worden die over het dak naar de set werden geleid.
Ik hield me daar mee bezig en stond, zwetend als een otter, in de lift met op allebei de schouders twintig meter 63 Ampère kabel.
Er wilden nog twee mensen mee met de lift; zonder me een blik waardig te gunnen stapten Artistiek Leider Pierre Audi en een van zijn assistentes in.
Wat hij, het toonbeeld van arrogantie, toen zei, is altijd vóór in mijn geest blijven staan:
“You shouldn’t raise hell when things start to go wrong, you must raise hell long BEFORE it goes wrong.”
Ik wist het zeker: zo wilde ik in ieder geval niet met mensen omgaan.
En toch…
Pierre Audi had bij de eerste ademteug van de theatertechnicus op de Parade meteen voor ernstige trammelant gezorgd.
En het vast wel voor elkaar gekregen dat de situatie geoptimaliseerd zou worden.
Maar ja,
Hans is een vriend, hij staat daar met zijn hele familie, ze moeten zo optreden, ze hebben wel iets anders aan hun hoofd dan mijn gemekker,
we zijn er nou toch, en wie weet wordt het nog wat, de mannen die ik bij heb zijn zo hartstikke goed, en […]"
Keer op keer,
en met de niet aflatende hulp van MacGyver Amsterdam,
hebben we geprobeerd er in post-production nog wat van te maken.
Er bestaat een kleur-gecorrigeerde versie uit Oktober 2012 (!!) van de voorstelling.
De ruwheid van het materiaal bleek een dusdanige kluif dat het ’t (niet bestaande) budget en de gebundelde krachten op de Westermarkt te boven ging.
Al het materiaal ligt nu bij de familie Dagelet-Apituley.
Wat misschien nog wel het aller ergste is:
de twijfel of Audi toch niet keihard gelijk had.
Enough is enough, un oeuf est un oeuf…
Maar goed, als we dan toch met de billen bloot gaan,
dan maar goed ook.
Mijn grootste mislukking is ook de jongste - en laten we hopen en smeken dat het daar dan bij mag blijven - en het voelt nog steeds slecht dat we geen beter product hebben kunnen leveren bij de Meer-Camera Registratie van de eerste ROY’S MAGIC DINNER NIGHT.
Want was die avond bijzonder, meeslepend, ja: betoverend.
Nog nooit zoveel mensen gezamenlijk zo prachtig meegevoerd zien worden door een performance van een, (toch piepjong, al zijn Roy & Justin Kampioen Goochelen in zowel Nederland als Vlaanderen !) team dat enthousiasmeerde, electrificeerde en simpelweg iedereen gelukkig maakte.
Een zeldzaam heerlijke avond, die 21e December 2014 in Aalsmeer.
camera’s: Michiel Hageman, Bart de Klein & Denzel Martina
Gelukkig heeft de familie Huiskens er nog een alleraardigste trailer voor het volgende Diner Spektakel aan overgehouden.
Maar dat is al te bitter.
Wat is het zonde dat van zoveel moois nauwelijks tot geen materiaal te tonen is.
Er is maar één enkele reden aan te wijzen waarom het allemaal niet gelukt is:
de totaal verkeerde inschatting van degene die zich regisseur/producent durfde te noemen.
Van mij dus.
Hoewel ik heilig geloof in noeste voorbereiding,
en we dat ook zeker met hele team gedaan hebben,
heb ik een aantal cruciale zaken over het hoofd gezien.
Ik had vooraleerst veel beter met de camera-posities aan de gang gemoeten.
Terwijl ik met dertig jaar ervaring op film sets weet wat je allemaal kan verdoezelen met camera’s,
wat voor een illusies er gecreeëerd kunnen worden met film,
heb ik er veel te weinig bij stil gestaan dat een camera ook teveel zou kunnen ‘zien’, en dus veel te veel zou kunnen weggeven.
Nogal cruciaal bij een illusionisten spektakel...
Dat is precies wat er gebeurd is,
en dat is een blunder van jewelste.
Onvergeeflijk.
De talenten die ik les mocht geven en die op deze geweldige avond de camera's hebben bediend, en later ook de montage voor hun rekening namen, hebben er alles aan gedaan,
maar toen een jaar later de school opeens dicht moest, en we allemaal onze eigen weg gingen, bleek het onmogelijk om het project gaande te houden.
Schandalig, ja.
Een harde, zelfs nare leerschool.
Dus,
voorbereiding is alles,
doortastend nadenken blijft telkens weer nog belangrijker.
Nooit denken, "dit kunnen we". Altijd op de ballen van de voeten lopen, nooit plat gaan slenteren.
Gezonde spanning (dus geen stress !) is noodzakelijk.
Druk op de ketel houden, anders gaat het onherroeplijk mis.
Mijn excuses, Roy en Justin, Dylan, Marcel en Petra,
en zeker ook Bart en Denzel en Michiel en Zyuli,
die ik in 2014 ernstig heb laten zitten.
Roy's Magic Dinner Show gaf zoveel energie, zoveel geloof en plezier (twee van de jongens wilden 'voor altijd en alles' vast gaan leggen van de Tovenaars Huiskens en Aalsmeer helemaal niet meer verlaten !)
Het is echt jammer dat we er zo weinig van kunnen laten zien.
Als nabeurtje dan in ieder geval de interviews (helaas zonder kleur-correctie) die op diezelfde avond in December 2014 met Justin, Roy & Dylan Huiskens zijn gemaakt: